Τρομοκρατημένος, άνοιξε τα μάτια του και αντίκρισε τον εωθινό
ήλιο. Ήταν ιδρωμένος. Ανακουφισμένος, όμως, κατάλαβε πως όλα
ήταν ένα όνειρο. Πήρε μια βαθιά εισπνοή και έβαλε το κεφάλι του
ανάμεσα στα χέρια του. Έμεινε έτσι για λίγο μέχρι που άκουσε ένα
παιδικό γέλιο να έρχεται από τα δεξιά του. Ένα μικρό κοριτσάκι
περνούσε στολισμένο από μπροστά του.
Είχε μαργαριταρένια δόντια που φαίνονταν μέσα από τα
τριανταφυλλένια της χείλια και μιλούσε ενθουσιασμένη στην μητέρα
της που περπατούσε στο πλάι της. Ένας χείμαρρος από χρυσά
δαχτυλίδια στόλιζε την πλάτη της και τα μάτια της ήταν σαν μικρά
γαλάζια κουμπάκια. Μόλις πέρασαν από μπροστά του το μικρό
κοριτσάκι τον κοίταξε βαθιά στα μάτια και ο ίδιος έμεινε να την
κοιτάζει αποχαυνωμένος.
Διέκρινε μες στα μάτια της τους καταρράκτες από όνειρα που
χαρίζει η νεότητα και ξαφνικά ένιωσε τους μύες του πρόσωπου του
να κουνιούνται σχηματίζοντας ένα χαμόγελο.
Όταν απομακρύνθηκαν, εκείνος συνέχισε να κοιτάει στο ίδιο σημείο
που είχαν σταθεί λες και η μικρούλα είχε αφήσει πίσω της την λύση
σε όλα του τα προβλήματα. Λίγες στιγμές αργότερα ξύπνησε από τον
λήθαργο στον οποίο είχε πέσει και γύρισε απότομα το κεφάλι του να
την κοιτάξει για μία τελευταία φορά. Το κοριτσάκι είχε γυρίσει και
εκείνο την ίδια στιγμή και τραβώντας ικετευτικά το μανίκι της
μητέρας του, σήκωσε το χεράκι της και ένα λεπτό δακτυλάκι
πετάχτηκε προς την κατεύθυνση του.
Όμως η μητέρα του άρχισε να προχωράει γρηγορότερα και αμέσως
εξαφανίστηκαν από το οπτικό του πεδίο.
Απογοητευμένος, έστρεψε το κεφάλι του και κοίταξε στην
απέναντι μεριά του δρόμου. Και ξαφνικά παρατήρησε μια ανθρώπινη
φιγούρα που δεν είχε ξαναδεί. Ήταν, αλήθεια, σαν να έβλεπε τον
εαυτό του στο καθρέπτη. Ένας άνθρωπος περίπου στην ηλικία του
μόλις είχε ανακαθίσει και καθόταν σε μια φανερά άβολα στάση στο
[82]