Αναστατωμένος κούνησε βίαια το κεφάλι του για να διώξει αυτές
τις ανεπιθύμητες σκέψεις. Παρατήρησε πως τώρα ο δρόμος είχε
αρχίσει να γεμίζει κόσμο. Άνθρωποι περπατούσαν αμέριμνοι προς
όλες τις κατευθύνσεις. Όλοι είχαν κάπου να πάνε. Εκτός από αυτόν.
Εκείνος τώρα πια δεν άνηκε πουθενά. Βρισκόταν στο περιθώριο,
ενώ όλη η σελίδα έβριθε από τις ιστορίες των ανθρώπων που τον
προσπερνούσαν αδιάφοροι.
Σήκωσε το χέρι του. Η ροζιασμένη του παλάμη βρισκόταν τώρα
ανοιχτή μπρος στους διαβάτες, παρακαλώντας για ελεημοσύνη.
Χαμήλωσε το βλέμμα του και βάλθηκε να κοιτάει επίμονα μια μικρή
λιμνούλα λασπωμένου νερού που είχε δημιουργηθεί στον
κακοφτιαγμένο δρόμο.
Ξαφνικά, μια πνοή ανέμου ζάρωσε την επιφάνεια της, ενώ την ίδια
στιγμή ένας άνδρας βρέθηκε μπροστά του τυλιγμένος στην πρωινή
καταχνιά. Κοίταξε τον Ορέστη με την μεγαλύτερη περιφρόνηση και
τα αδρά χαρακτηριστικά του συσπάστηκαν δυσάρεστα. Το πρόσωπο
του Ορέστη μετατράπηκε σε μία μάσκα πόνου και απελπισίας.
Απέστρεψε το βλέμμα του και ανακάθισε φανερά αμήχανος από την
στάση του άνδρα. Τελικά του πέταξε ένα κέρμα και εξαφανίστηκε. Ο
Ορέστης ξαφνιασμένος έμεινε να το κοιτάει. Όλα συγκρούονταν
μέσα του. Αυτή ήταν η πρώτη επαφή που είχε με άνθρωπο έπειτα
από μέρες. Και αντί να ανακουφιστεί, πόνεσε περισσότερο
διαβάζοντας την περιφρόνηση στα μάτια του ξένου.
Ένιωσε την καρδιά του να αιμορραγεί, γεμίζοντας με άλικο αίμα το
κενό που απειλούσε να δημιουργηθεί μέσα του. Με παγερό βλέμμα
κοίταζε τα σιδερένια πουλιά στον ουρανό. Ήξερε πως ήταν κι αυτά
δημιουργήματα της ζοφερής κοινωνίας που τον είχε απορρίψει και
θεωρούσε πως κι αυτή στεκόταν μαζί με αυτά σε αυτό το
δυσθεώρητο ύψος που δεν μπορούσε να υπολογίσει. Και με αυτές τις
σκέψεις έκλεισε τα μάτια του.
[80]