πάνω από την τηλεόραση. Το κοίταξε φευγαλέα και ανατρίχιασε για
άλλη μια φορά με την ομοιότητα. Έπειτα κοίταξε και τα λεπτά
μικροτεχνήματα από κινέζικη πορσελάνη που βρίσκονταν
προστατευμένα σε μία προθήκη. Τα είχε κληρονομήσει από την
μητέρα του. Ήταν τα μόνα πράγματα που είχε αφήσει πίσω της και
τα φύλαγε προσεκτικά, λες και έκρυβαν κάποιο κομμάτι της ψυχής
της στις λείες κοιλότητες τους.
Το σπίτι του ήταν σχετικά μικρό, αν και ήταν βαμμένο στις διάφορες
αποχρώσεις του κόκκινου. Πολλοί μπορεί να το θεωρούσαν
υπερβολικό, αλλά εκείνος πάντα λάτρευε αυτό το χρώμα. Η δουλειά
του ήταν εξουθενωτική, αλλά μόλις πατούσε το πόδι του σε αυτό το
σπίτι, ένιωθε σαν να ξυπνούσε κάθε ναρκωμένο κύτταρο του
οργανισμού του και μεμιάς μια παράλογη χαρά διαπερνούσε το είναι
του.
Το τελευταίο, όμως, πράγμα που περίμενε να δει ήταν ένας
φάκελος, πάνω στο τραπέζι. Ένας φόβος άρχισε να παραλύει όλα
του τα μέλη και με τρεμάμενα χέρια πήρε τον φάκελο στα χέρια του.
Λίγα λεπτά αργότερα, κοίταζε με άδειο βλέμμα τον τοίχο αντίκρυ
του, κρατώντας το έγγραφο της απόλυσης του στο χέρι. Τώρα,
ένιωθε ότι αυτό το κόκκινο δεν ήταν η φωτιά που θα ανάσταινε το
κορμί του, αλλά εκείνη που θα τον κατέστρεφε και θα άνοιγε
μπροστά του ένα άνεργο μέλλον γεμάτο δυσκολίες.
Τώρα, ο Ορέστης βιώνει πραγματικά αυτό το μέλλον. Νιώθει ότι
έχει πάρει σάρκα και οστά και ότι απειλεί την ακεραιότητα όχι μόνο
του κορμιού του, αλλά και της ψυχής του. Υπάρχουν μέρες που δεν
τρώει τίποτα, που πιάνεται λόγω του τσιμεντένιου κρεβατιού του και
παρακαλεί τον Μορφέα να του κλείσει για λίγο τα βλέφαρα. Αυτή
είναι τώρα η νέα του πραγματικότητα. Έχει γίνει μία ζωντανή
απόδειξη της οικονομικής κρίσης, Ένας ακόμα άνθρωπος διωγμένος
από την κοινωνία, ναυαγισμένος στο κενό, χωρίς καθόλου πόρους,
με την μοναξιά να είναι ο μοναδικός σύντροφος του.
[79]