3 ο βραβείο: Η Τέχνη της Απώλειας,
Καμουτσή Στεργίου Δανάη Αγλαΐα,2ο ΓΕΛ Αγίας Βαρβάρας
Ο Ορέστης πετάρισε αμήχανος τα βλέφαρά του. Το δυνατό φως του
πρωινού τον τύφλωνε και τον εκνεύρισε αυτή η βίαιη διακοπή του
ύπνου του. Χασμουρήθηκε, μορφάζοντας ,καθώς διαισθάνθηκε έναν
οξύ πόνο στην περιοχή της μέσης του. Τεντώθηκε και ένιωσε το
ανόθευτο φως της αυγής να του χαϊδεύει απαλά το πρόσωπο.
Ένιωσε τα χείλη του σκασμένα και απογοητευμένος κοίταξε τα άλικα
σημάδια που του είχε προκαλέσει η νυχτερινή ανάσα του ανέμου.
Ανακάθισε και μόνο τότε βλέποντας γύρω του, θυμήθηκε που
βρισκόταν. Το όνειρο που μέχρι τώρα του κρατούσε συντροφιά είχε
εξαφανιστεί και τώρα ένιωθε μόνο το κρύο που του περόνιαζε τα
κόκαλα και έφτανε ως τα φυλλοκάρδια του.
Ώστε, λοιπόν εδώ βρισκόταν! Καταμεσής ενός κακοφτιαγμένου
πεζοδρομίου σε έναν πολυσύχναστο δρόμο της Αθήνας, γερμένος σε
έναν τοίχο που ήταν γεμάτος με αντιρατσιστικά μηνύματα και
ερωτικά στιχάκια. Όσο επίμονα και αν κοίταζε αυτά τα τρυφερά
λόγια, δεν μπορούσε να συμμεριστεί το πνεύμα τους. Τίποτα δεν
σάλευε μέσα του.
Απογοητευμένος βύθισε το βλέμμα του στο άπειρο. Για μια
στιγμή νεκρική σιωπή βασίλευε παντού και το μόνο πράγμα που
άκουγε ήταν η ανάσα του, η οποία έμοιαζε πιο πολύ με ρόγχο και
ηχούσε περίεργα στην απόκοσμη ησυχία.
Χιλιάδες σκέψεις βομβάρδιζαν το μυαλό του και ξαφνικά άρχισε να
τρέμει σύγκορμος ,ενώ κρυστάλλινα δάκρυα σχημάτιζαν ρευστά
διαμάντια στα πελιδνά μαγουλά του. Ένωσε τα χέρια του και
συγκινημένος πήρε μια στάση ευλαβική, καθώς ένας χείμαρρος από
δυσνόητους φθόγγους ξέφευγαν από το στόμα του και
παρασέρνονταν από τον βοριά προς όλες τις κατευθύνσεις.
[77]