Γύρισα και τον κοίταξα. Με κοίταξε. Η μητέρα μου του έκανε νόημα
να φύγει. Τον εμπόδισα.
«Δεν χρειάζεται μαμά φεύγω εγώ να σας αφήνω ήσυχους.» είπα και
βγήκα τρέχοντας από το διαμέρισμα. Γύρισα στο νοσοκομείο, πήγα
στο δωμάτιό μου, έπεσα στο κρεβάτι και άρχισα να κλαίω.
«Να μιλάς» μου έλεγε η αγαπημένη μου μητέρα
«Να μιλάς και να λες τι ακριβώς νιώθεις!»
Έργο του Στέλιου Πετρουλάκη
[76]