Χρωστάς όμως να πείσεις τον εαυτό σου πως το μερίδιο των
επιλόγων σου, σού ανήκει. Δες που σε έχουν φτάσει οι ηθικές και οι
ταγμένες στο φόβο αποφάσεις σου. Αυτό θες για εμένα ;
Ε.... λοιπόν σου λέω πως δεν αγοράζω. Δεν αγοράζω, ούτε παίρνω
ακόμα κι αν μου χαρίσεις τα πιστεύω σου. Έχω δικά μου, με αυτά θα
πορευτώ και θα κριθώ. Άσε με σε παρακαλώ ελεύθερη! Δεν είμαστε
από το ίδιο υλικό φτιαγμένες. Λυπάμαι που δεν είμαι αυτή που θες...
Είμαι χαρταετός - αυτός που δεν πέταξα ποτέ την Καθαρά
Δευτέρα, - χωρίς σπάγκο να με κρατήσεις. Το μόνο που μπορείς να
κάνεις είναι να με κοιτάς να χορεύω με τον άνεμο... Αν θες μένεις
αν θες αποχωρείς.- Μόνο που αν φύγεις κοίταξε σε παρακαλώ μην
κλάψεις. Δεν έχει νόημα να ποτίσεις μία γη στην οποία δεν έχεις
φυτέψει τίποτα...>>
Όση ώρα έγραφε τα παραπάνω η Ελένη, ο χαρταετός που δεν
διέθετε σπάγκο, εικόνες περνούσαν από το μυαλό της... Εικόνες που
δεν μπορούσαν να συνταχτούν, λέξεις που δεν ήθελε να σβηστούν...
Για εκείνη ήταν ίσως πιο δύσκολο από όλους να μιλήσει..........
Η συγγραφή ήταν ο μόνος τρόπος που μπορούσε να επικοινωνήσει
με τους υπόλοιπους γύρω της, μα ακόμα και έτσι κανείς δεν
καταλάβαινε...
Ήταν μία ψύχη εγκλωβισμένη σε ένα σώμα που δεν της ταίριαζε.
Μία υπερήλικη- ανήλικη ψυχή φυλακισμένη σε ένα νεαρό σώμα... Τι
κι αν η ψυχή της είχε γεμίσει ρυάκια γεμάτα σπόρους έτοιμους να
σκάσουν από στιγμή σε στιγμή; Το σώμα της δεν έλεγε να παρατήσει
τα ροδοκόκκινα μάγουλα που η βρεφική ηλικία τα ξέχασε πάνω της...
Μα και πάλι το γήρας πάνω στο σώμα την φοβίζει...
Τι αντιθέσεις πάνω σε αντιθέσεις υπάρχουν θεέ μου;
Προσπάθησε να ανασυνταχτεί. Έπρεπε να βρει το πώς θα έκλεινε
αυτό το άτυπο «γράμμα». Είχε αποφασίσει να το αφήσει πάνω στο
τραπέζι της κουζίνας καθώς θα έφευγε την επομένη για το σχολείο..
Μέσα της πίστευε πως δεν θα είχε αποτέλεσμα να ξεντύσει τη ψυχή
[69]