πολύ πιθανόν να αισθάνομαι οίκτο στολισμένο με συμπόνια... Ίσως
πάλι να νιώθω λανθάνουσα αγάπη...
Την προπαίδεια ακόμα δεν έχω μάθει καλά όλη. Με τις κούκλες που
έπαιρναν παιδί δεν έπαιξα σωστά ποτέ. Τις κονσέρβες μέχρι και
τώρα που κάπως μεγάλωσα τις στοιβάζω ακόμα. Κλαίω όταν γελώ,
όταν πονώ, όταν θυμώνω. Κλαίω ακόμα και όταν αγαπάω...
Την οδοντόκρεμα ποτέ δε τη ζουλώ από τη μέση. Δεν μου αρέσουν
τα γυάλινα ποτήρια. Κάθε νύχτα πονάω στο στήθος...
Στο δρόμο τα πόδια μου με οδηγούν και όχι εγώ αυτά. Μου λείπει
μία αγκαλιά δική μου... Λατρεύω τα τζιν κι ας μην είχα ποτέ.
Μισώ να περπατώ ξυπόλυτη στο μωσαϊκό. Το κρέας δε το τρώω
από αισθήματα συναίσθησης. Οι γκρι κουρτίνες που πήραμε μου
αρέσουν πολύ, παρά το ότι θες να τις αλλάξεις... Αυτά μαμά τα
γνωρίζεις ;
Δε τοποθετώ καμία ευθύνη πάνω σου. Είσαι ήδη γεμάτη πληγές...
Δε σου ζητώ να με καταλάβεις γιατί εκ των προτέρων δεν υπάρχει
διερμηνέας για εμάς... Δε σκοπεύω να ζήσω όπως εσύ το θέλεις,
γιατί νόημα δεν έχει... Κάποια στιγμή θα πεθάνεις και εγώ δεν θέλω
να κουβαλώ στις πλάτες μου τις επιλογές σου... Πάψε να λες << θα
κάνουμε>> γιατί τίποτα δεν κάνουμε μαζί. Εγώ κάνω και εσύ αν θες
ακολουθείς...
Δε θα αφήσω το σώμα σου να υποφέρει. Όσο ζεις εγώ θα φροντίζω
για εσένα...Μα δε σου επιτρέπω να μπεις στη ψυχή μου και να
κολλήσεις στους τοίχους της προκηρύξεις τάχα ηθικής και αρχών
άλλων ανυπόστατων υπάρξεων, λόγων και εποχών. Δεν είναι
ανάγκη να με αγαπάς... Απαιτώ όμως να σέβεσαι το γεμάτο όνειρα
και πάθη σώμα μου... Ούτε να συναινέσεις ζητώ, ούτε να
παραβρεθείς ως τυχαία περαστική σε κανένα μέρος ή ημέρα που εσύ
δεν θέλεις...
[68]