ψαλιδισμένα... Δεν με κατέστρεψε κανένας Καβάφης, ούτε
Καρυωτάκης, ούτε Ελύτης, μήτε φυσικά η Σαπφώ. Αυτοί έδωσαν
νόημα στην ιδιαίτερη ύπαρξή μου... Δε θα μιλήσω για εκείνους με
εσένα τώρα...
Για εσέ είμαι ανίκανη να ερωτευτώ, να αγαπήσω, να νιώσω γενικά
κάθε απόχρωση συναισθήματος. Ίσως να έχεις δίκιο τελικά... Θέλω
να ξέρεις πως δεν επιθυμώ να ανταποκρίνομαι στα σκιρτήματα του
έρωτα γιατί δεν πιστεύω σε αυτόν... Είναι εφήμερος, επιφανειακός
και εντελώς απαίδευτος.
Φρίττω όμως στη σκέψη πως κάποια ψυχή απαλλαγμένη από τη
στάμπα του ληξιαρχείου, μυημένη στη τέχνη του ανέφικτου και
διανθισμένη με πέταλα έξαψης, θα ηχήσει για χάρη μου σε άλλο
τόνο.
Εγώ όταν αυτό συνοδεύεται από την πραγματική θέαση του άλλου
και την λαχτάρα του << αντέχω>>, το ονομάζω αγάπη... Είθε ποτέ να
μη νιώσω αυτά που εσύ λες έρωτα και αγάπη, γιατί λυπάμαι και
φοβάμαι πως τότε θα έχω υποταχτεί σε ένα κόσμο που φορά στην
ύπαρξη αριθμό κυκλοφορίας. Θα έχω υποταχτεί σε ένα κόσμο
αφιλοσόφητο...
Κανένα λάθος δεν έχεις κάνει με εμένα. Απλώς με στήνεις σε
τοίχους με αγκάθια και σε πάγο που λιώνει - και ξυπόλυτη- μου
ζητάς να ισορροπήσω... Λάθος με έμενα δεν έχεις κάνει. Σου το
εγγυώμαι... Δε ξέρω πως νιώθω για εσένα. Γνωρίζω όμως πως
ποτέ δε σε πήρα μία αγκαλιά, ούτε σου είπα πως σε αγαπάω, ούτε
ότι μου έλειπες πολύ τα χρόνια που δούλευες... Τώρα που το
σκέφτομαι καλά, δεν σου διάβασα ποτέ, μήτε σου εξήγησα τι με
γοητεύει στον Καβάφη... Ξέρω πως κάποτε έκανα λάθος και αυτό σε
πόνεσε και σε έκανε να κλάψεις πολύ. Είναι το ίδιο λάθος με το
οποίο όμως με απειλείς και μου χρεώνεις ακόμα...
Δεν ξέρω πως πρέπει να νιώσω για εσένα. Δεν σε μισώ, μα ούτε
νιώθω μέσα μου τις χορδές της καρδίας μου να πάλλονται...Είναι
[67]