ξεκάθαρα δεν είσαι μόνο εσύ που με έθρεψες. Η τέχνη, η ποίηση, η
μύηση στο λόγο και τα πάθη μου είναι μαζί σου συνοδοιπόροι.
Η ποίηση με σκέφτεται, ο λόγος με φιλάει και τα πάθη είναι εκεί για
να με δοκιμάσουν...
Αν μπορούσα να γεννηθώ γραία θα ήταν θαρρώ καλύτερα για όλους.
Μισώ το μητρώο και τους ανέραστους τύπους που το ανακάλυψαν.
Μισώ τις στάμπες του ληξιαρχείου που μας σφραγίζουν και
καθορίζουν τον δρόμο μας. Το ληξιαρχείο είναι μια κάστα που μας
οριοθετεί άκριτα, μας βουλώνει τη ψυχή με τάχα θέλω και μας
(εκ)βιάζει...
Δεν έκανες κανένα λάθος με εμένα, παρά μόνο ότι επέτρεψες να
γεννηθώ. Αν με έβγαζες από το σάκο της ζωής πριν καλά- καλά
καταλάβω πως σύντομα ξαναγυρίζω στη γη, θα ήσουν τώρα
ευτυχισμένη και εγώ ίσως άλλη μορφή να είχα... Μπορεί να κλαις και
να πετάς στους κάδους δάκρυα που εγώ δε θα μαζέψω, μα ακόμα και
έτσι δεν φταις!
Θέλω να ξέρεις πως εμείς δεν πλαστήκαμε από το ίδιο υλικό. Για
εσένα το υπαρξιακό είναι απλό - από χώμα σε χώμα και τέλος -. Για
εμένα το χώμα είναι αρκετό μόνο όταν φιλοξενεί στους κόλπους του
λουλούδια...
Εσύ μισείς την ένωση των σωμάτων, εγώ δε μπορώ να φανταστώ τη
ζωή μου χωρίς την ένωση των ψυχών... Εσύ φοράς το μωβ της
λεβάντας ή και κάποτε αυτό του στολισμού της εκκλησίας τη Μεγάλη
Εβδομάδα.
Εγώ φορώ μόνο μαύρα και κόκκινα. Τα μαύρα φορώ ως πένθους για
τον εγκλωβισμό της ψυχής μου και τα κόκκινα ως ένδειξη
ομφερμίτου και ηδονής. Τα χείλη σου είναι καφέ - αυτού του σάπιου
μήλου- ως παρθένας πλέον από τα χρόνια. Τα δικά μου είναι
κόκκινα - κι αν δεν είναι γίνονται-. Αυτό συμβαίνει γιατί ποθώ...
Ποθώ ιδέες, σκέψεις, συναισθήματα, ανθρώπους... Το πρόβλημα
είναι πως τους ανθρώπους τους ποθώ πολύ... Θα ήταν εύκολο να
[65]