δεν έπαψα να σε αγαπώ, ακόμα σε αγαπώ! Όμως τώρα πρέπει να
φύγω, πρέπει να πάω το παιδί στο σπίτι να φάει. Αντίο μητέρα…
Δεν μπόρεσα να μιλήσω εκείνη την ώρα, λες και οι λέξεις είχαν
καρφωθεί επάνω στην γλώσσα μου και το στόμα μου ήταν
κλειδωμένο. Σύντομα, τα δάκρυά μου δημιούργησαν ποτάμι θλίψης
και η ψυχή μου άρχισε να εκλιπαρεί για λύτρωση από τον φριχτό
αυτό πόνο, καθώς τα λόγια του γιου μου, σαν μαχαίρια, μπήγονταν
όλο και πιο βαθιά στην καρδιά μου. Ήξερα πως είχα άδικο και
αναγνώριζα το λάθος μου, όμως ήθελα να ξυπνήσω, δεν άντεχα
άλλο αυτό το μαρτύριο. Αλλά δεν μπορώ να ξυπνήσω, δεν μπορώ να
φύγω, σαν να είμαι αναγκασμένη να παρακολουθήσω μια δραματική
ταινία μέχρι το τέλος.
-
Αχ αγάπη μου, σε έψαχνα, μου έλειψες, μίλησέ μου γλυκέ μου,
μην με κοιτάς έτσι! Το ξέρω, εγώ φταίω για όλα! Ω! Το ξέρω, σου
έλειψα πολύ!
Έψαχνες να βρεις καιρό τη ζεστή αγκαλιά της γυναικούλας σου,
στριφογύριζες νύχτες στο άδειο σιωπηλό και ψυχρό κρεβάτι…; Πού
είσαι τώρα, αγάπη μου; Πού είμαι εγώ, ποια μέρα είναι; Τι ώρα;
Ποια χρονιά; Μυστήριος ουρανός, ο ήλιος είχε καιρό να με
ανταμώσει, τον ξέχασα! Πολλά ξέχασα! Νιώθω χαμένη τώρα. Έχασα
τον προσανατολισμό μου. Όλη μου η ζωή ήταν ένα ψέμα, μια
λανθασμένη αντίληψη και ένα αδιέξοδο. Όλον αυτόν τον καιρό
πίστευα ότι έπραττα το σωστό και ότι βοηθούσα τους γύρω μου που
είχαν ανάγκη, τελικά εγώ ήμουν αυτή που χρειαζόμουν βοήθεια.
Νιώθω πως ξαφνικά δεν έχω ταυτότητα και προσπαθώ να βρω
απαντήσεις κουνώντας απλά το ποντίκι ενός υπολογιστή.
Αισθάνομαι κενή, δεν ξέρω πού να πάω, ποια είμαι, πού πατάω και
αρχίζω να κλαίω και να οδύρομαι.
Α! Τι είναι αυτό;
-
Μεγάλε καθρέφτη του δωματίου μου, τι παιχνίδια σκαρώνεις
πάλι; Πού βρίσκομαι; Τι απέγινε η οικογένειά μου;
[61]