-
Στεναχωριέσαι, Αχ! Πολύ στεναχώρια αυτή η οικογένεια,
πικρή η ζωή. Ο Γιάννης περιμένει. Τι κάνεις; Κρίμα είναι το παιδί!
-
Ποιος είναι; Πάλι εσύ φωνή; Φύγε, εργάζομαι!
Ανοίγω την τσάντα, να πάρω το μπουκαλάκι με το νερό, όμως η
φωνή δυναμώνει, μα τι είναι αυτό; Λες και το καθρεφτάκι μού μιλάει
και μάλιστα πολυλογεί. Μάλιστα, θα με πείραξαν, μάλλον, τα
φάρμακα για την πίεση ή οι βιταμίνες. Και δεν περνά και η ώρα…
Νύχτωσε, πρέπει να φύγω…
-
Πρέπει…
Απόψε δεν σε βλέπω φωνούλα απ’ τη νύστα! Πέφτω στο κρεβάτι και
κοιμάμαι… Ω! τι όμορφα που είναι εδώ, τι πανέμορφο τοπίο! Ήλιος,
θάλασσα και καταπράσινα δένδρα. Πού ήταν όλο αυτόν τον καιρό
κρυμμένος αυτός ο επίγειος παράδεισος; Αχ! Ένα καρότσι. Τι γλυκό
μωράκι!
-
Γιάννη, το παιδί σου; Είναι πανέμορφο! Τι κρίμα, με συγχωρείς,
πέρασε πολύς καιρός
-
Ποια είστε εσείς κυρία;
-
Γιάννη μου, εγώ είμαι η μητέρα σου, παιδί μου! Δεν με θυμάσαι;
-
Έχω στα αλήθεια μητέρα και είστε όντως εσείς; Έχετε δίκιο,
έχει περάσει πολύς καιρός, η αλήθεια είναι πως δεν σας θυμάμαι
καθόλου! Εξάλλου, εγώ την μητέρα μου την έβλεπα μια φορά τον
χρόνο, όλον τον άλλο καιρό ήταν στο καθήκον, όπως έλεγε. Ακόμα
και στις γιορτές εκείνη απουσίαζε.
-
Γιάννη ντροπή σου! Τι λόγια είναι αυτά; Έτσι μιλάς στη μητέρα
σου μετά από όλα όσα έκανε για εσένα; Έχεις και παράπονα; Αφού
ό,τι ζητούσες το είχες. Φαγητό, ρούχα, φίλους, κινητό, πατίνια, τα
πάντα είχες! Η κάθε επιθυμία σου ήταν διαταγή για εμένα! Τι άλλο
πια ήθελες, γιατί τα σημερινά παιδιά είναι τόσο αχάριστα;
-
Καλύτερα να σε έβλεπα έστω δύο φορές την εβδομάδα και ας
ήμουν και ο πιο φτωχός άνθρωπος στον κόσμο! Μην κλαις μητέρα.
Παρ’όλες τις απογοητεύσεις και τις στεναχώριες που βίωσα, ποτέ
[60]