2 ο βραβείο: «Σαν ανθισμένο λουλούδι»,
Δετζάνης Παναγιώτης - Ηλίας ,3ο Γυμν. Αγίας Βαρβάρας
Σαν ανθισμένο λουλούδι ξυπνάω τα πρωινά.
Δίχως λύτρωση πραγματική, αληθινό κουράγιο.
Περιτριγυρισμένος από παρέες τσιγγάνων, διψώ..
Διψώ, και τα χείλη μου τρεμοπαίζουν.
Φοβάμαι, και το αίμα μου κυλά σαν οργισμένο ρυάκι,
στις χαλασμένες μηχανές.
Παρατηρώ τον καθρέφτη,
μα τρομαγμένο λέοντα θωρούν τα μάτια μου.
Είμαι θαρρείς τριαντάφυλλο
βαμμένο με κόκκινα πέταλα και
με αγκάθια μυτερά που αισθητά σε πληγώνουν.
Καθισμένος στης Αβύσσου τα σοκάκια ,
Η απεραντοσύνη και το παγωμένο αίμα,
μου κρατούν συντροφιά.
Σύκα γλυκά, στο στόμα μου ακουμπάω,
να διώξουν το πικρό φαρμάκι, ασήμαντο αφού είναι.
Το δρόμο θέλω να διαβώ.
μα εκείνη δεν μ αφήνει.
Εγκλωβισμένο με κρατά, στις φυλακές του Άδη.
Θα βγώ όμως μια μέρα, σαν ξημερώσει,
κι εκείνη θα με ψάχνει, αμέριμνη,
στης κολάσεως το χάος
Ανοίγω το παράθυρο…
Ο αγέρας αγγίζει το ασάλευτο κορμί μου,
και η βροχή πλημμυρίζει το άδειο μου κενό
Η ευωδιαστή μυρωδιά του κρίνου, πλαι μου,
Μπαλώνει το μεταξωτό μου σεντόνι,
και με ταξιδεύει στου παραδείσου τα μαστιχόδεντρα.
[49]