τον εαυτό του ρεζίλι. Μήπως όλο αυτό ήταν ένα μεγάλο λάθος;
Άγχος και αγωνία τον πλημμύρισαν. Κατευθύνθηκε προς την
αίθουσα που πήγαινε ο περισσότερος κόσμος, έμοιαζε χαμένος.
Έφτασε σε έναν μακρόστενο διάδρομο. Άνθρωποι, στοιχισμένοι ο
ένας πίσω από τον άλλον. Στάθηκε και αυτός εκεί. Περίμενε για
ώρες. Ξαφνικά, ήρθε η σειρά του. Ανέβηκε στην σκηνή. Με το
βλέμμα του περιεργαζόταν τον χώρο γύρω του. Προσπαθούσε να
καταλάβει τι συμβαίνει.
Του φάνηκε, πως ο χρόνος είχε παγώσει. «Ίσως πρόκειται για
πλάκα!», σκέφτηκε για μία στιγμή. Η σκέψη αυτή όμως, διακόπηκε
από μία γλυκιά φωνή. Μπροστά του, στεκόταν τώρα μία κοπέλα με
επιβλητική κορμοστασιά, μακριά καφέ κατσαρά μαλλιά. Του φάνηκε
πως τα μάτια της έλαμπαν, το άσπρο της χαμόγελο τον έκανε να
νιώσει μία ζεστασιά.
-Ορίστε κύριε.. Συγνώμη, δεν συγκράτησα το όνομά σας.
-Να με συγχωρείτε, δεν συστήθηκα. Πίτερ, Πίτερ Σπένσερ. Τι είναι
αυτά τα χαρτιά;
-Θέλουμε να υποδυθείτε τον Ρομέο, από τον «Ρομέο και την
Ιουλιέτα». Ανοίξτε το κείμενο και διαβάστε από τη σελίδα 5 ως και
τη σελίδα 8. -Μάλιστα.
Όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Ο Πίτερ πλέον δεν μπορούσε να
ανακαλέσει στη μνήμη του τι είχε συμβεί. Ήταν άραγε καλός; Δεν
θυμόταν τι είπαν οι κριτές για αυτόν. Το μόνο που θυμάται είναι ότι
του ζήτησαν ένα τηλέφωνο για να μπορέσουν να επικοινωνήσουν
μαζί του, σε περίπτωση που είναι το κατάλληλο πρόσωπο για τον
πρωταγωνιστικό ρόλο. Μήπως αυτό σήμαινε ότι είχε κάποιες
ελπίδες να πάρει μέρος στην παράσταση; αναρωτήθηκε. Ύστερα,
βγήκε από το κτήριο και παρατήρησε ότι ο ήλιος άρχισε να κρύβεται
πίσω από τις γκρίζες πολυκατοικίες. Κοίταξε το ρολόι του. Ήταν
πλέον οκτώ και μισή. «Η μητέρα μου θα ανησυχεί για εμένα!», ήταν
η πρώτη σκέψη του. «Λες να είχε καλέσει την αστυνομία;», ξαφνικά
[41]