αποδείχτηκαν τα πιο λυτρωτικά μέσα σ’ αυτούς τους δύο
κολασμένους μήνες. Τους τα είπα όλα μέσα σε σπαραχτικούς
λυγμούς. Και ένιωσα ένα τεράστιο βάρος να φεύγει από πάνω μου.
Γιατί και οι δυο τους κάθισαν εκεί για να με καθησυχάσουν και να με
διαβεβαιώσουν πως όλα θα πήγαιναν καλά από δω και στο εξής.
Και για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, ένιωσα πως δεν ήμουν
μόνη. Είχα βρει μια παρέα. Κάποιον που πραγματικά νοιάστηκε για
το πρόβλημά μου και απλόχερα ήρθε να μου προσφέρει την βοήθεια
και την στήριξή του.
Από κείνη τη μέρα και μετά λοιπόν, τα πράγματα πήραν μια
τροπή προς το καλύτερο. Αποφάσισα να μην είμαι τόσο σκληρή με
τον εαυτό μου και με τον υπόλοιπο κόσμο. Σταμάτησα να
συμπεριφέρομαι απωθητικά προς τους άλλους και σιγά-σιγά έγινα
πιο κοινωνική και έκανα κι άλλους φίλους. Με τη Μαργαρίτα και τον
Οδυσσέα είμαστε πλέον κολλητοί. Και πραγματικά μπορώ να πω,
πως και οι δυο τους με κάνουν να νιώθω υπέροχα. Κάνουμε παρέα
στα διαλείμματα, μετά το σχολείο, τα Σαββατοκύριακα… Με
βοήθησαν ακόμη και να βελτιωθώ στα μαθήματα. Άρχισα να
προσπαθώ και να προσέχω στην τάξη. Μου πήρε λίγο χρόνο αλλά
τελικά τα κατάφερα και οι βαθμοί μου έχουν ανέβει πολύ από τότε.
Επιπλέον, ξεκίνησα να συζητώ με τη μητέρα μου και να περνάω
περισσότερο χρόνο μαζί της. Η σχέση μας δυνάμωσε και μαζί ακόμα
προσπαθούμε να ξεπεράσουμε την κακοτυχία που μας βρήκε. Η
μητέρα μου αναγνωρίζει την προσπάθειά μου ν’ αλλάξω προς το
καλύτερο και μου το δείχνει κάθε μέρα. Όσο για την Βίκυ, κάθε
φορά που την σκέφτομαι κοιτάζω στον ουρανό και ελπίζω να την
έχω κάνει περήφανη. Ποτέ μου δεν θα την αποχωριστώ, κι ας μην
είναι πια εδώ. Θα ζει πάντα μέσα μου. Στις σκέψεις μου, στην
καρδιά μου. Και κάποια στιγμή θα φτάσει η ώρα που θα
ξανασυναντηθούμε.
[36]