απόγνωση. Δε συμφωνείς;» Απόρησα με τα λόγια της. Την κοίταξα
παράξενα. «Σοβαρολογείς;» Της είπα. «Δηλαδή… δε με θεωρείτε
φρικιό όπως όλοι οι υπόλοιποι;» Με κοίταξαν και οι δύο και έβαλαν
τα γέλια. «Είσαι με τα καλά σου;» Είπε ο Οδυσσέας. «Ποιος σου
είπε ότι είσαι φρικιό;» «Πίστεψέ με, υπάρχουν πολλοί.» Του
απάντησα και έκανα να σηκωθώ και να φύγω. Η Μαργαρίτα με
κράτησε. «Όπα όπα περίμενε! Δε θα μας πεις τι συμβαίνει;»
Κατάφερα να διακρίνω ένα τόνο οίκτου στην φωνή της. Λες και με
ήξερε χρόνια και νοιαζόταν πραγματικά για μένα. Κάτι ήταν στα
λόγια της που μου θύμισε τη Βίκυ. Και ξαφνικά, για πρώτη φορά στη
ζωή μου αποφάσισα να το ξανασκεφτώ. Να μην φερθώ σα τη
συνηθισμένη πεισματάρα Άντζελα. Ένιωσα κάτι να σπάει μέσα μου.
Λες και η ανάγκη για κατανόηση κυλούσε πια στις φλέβες μου πιο
έντονη από ποτέ… Αναστέναξα βαθιά. Στο μεταξύ είχε ήδη
χτυπήσει κουδούνι. Γύρισα και τους είδα να με κοιτάζουν με ένα
βλέμμα γεμάτο λύπηση. «Αν πραγματικά θέλετε να μάθετε… θα είμαι
εδώ και στο επόμενο διάλειμμα».
Χωριστήκαμε και πήγαμε στις τάξεις μας. «Ωραία» Σκέφτηκα
μόλις μπήκα στην τάξη και κάθισα στο θρανίο μου. «Δε μου έφταναν
τα προβλήματά μου, θα πρέπει να έχω και τη Γεννηματά να με
πρήζει με την Αρχαία Αθήνα για το επόμενο σαρανταπεντάλεπτο».
Για κάποιο λόγο όμως είχα σταματήσει να κλαίω. Και μέσα μου είχα
ένα συναίσθημα ανακούφισης. Ένιωθα πως κάποιος επιτέλους
νοιάστηκε για μένα μετά τον χαμό της Βίκυς. Τα τελευταία λεπτά
του μαθήματος όμως, με έπιασε μια τρομερή αγωνία. Κι αν ο
Οδυσσέας και η Μαργαρίτα δεν έρχονταν να με βρουν; Αν κι αυτοί
με εγκατέλειπαν όπως όλοι οι υπόλοιποι; Με το που χτύπησε το
κουδούνι σχεδόν έτρεξα στο συνηθισμένο μου παγκάκι. Και τους
βρήκα εκεί. Με περίμεναν και μου χαμογέλασαν αμήχανα μόλις με
είδαν. Παραμέρισαν και μου έκαναν να κάτσω. Και λοιπόν… τα δέκα
λεπτά που ακολούθησαν -όσο κράτησε το διάλειμμα δηλαδή-
[35]