3 ο βραβείο: Από τα άδυτα της Γης, στου ουρανού τ’ αστέρια,
Σταμούλου Δήμητρα , 3ο Γυμν. Ιλίου
Γεια σας. Το όνομά μου είναι Άντζελα και θέλω να σας πω την
ιστορία μου. Θέλω να σας διηγηθώ το πώς μέσα σε δύο μήνες η ζωή
μου μεταλλάχτηκε εντελώς. Πρώτα, αφήστε με να σας πω λίγα
πράγματα για εμένα. Είμαι 16 χρονών και πηγαίνω πρώτη λυκείου.
Είμαι κομματάκι εσωστρεφής και μερικές φορές σκληρή, όχι μόνο με
τους υπόλοιπους, αλλά και με τον εαυτό μου. Είμαι αρκετά ψηλή
αλλά πολύ αδύνατη. Ασθενική κατά τα λεγόμενα της μητέρας μου.
Έχω κατάμαυρα μαλλιά και μάτια και μ’ αρέσει να ντύνομαι όσο πιο
άνετα γίνεται. Και…λοιπόν…μέχρι πριν λίγο καιρό δεν μιλούσα σε
κανέναν. Δεν είχα φίλους στο σχολείο, δεν προσπαθούσα να τα
πηγαίνω καλά στα μαθήματα και το χειρότερο: δεν είχα και τόσο
καλές σχέσεις με την μητέρα μου. Τσακωνόμασταν συνέχεια.
Η αδερφή μου η Βίκυ απ’ την άλλη…Τέλεια σε όλα. Με κοντά
καστανόξανθα μαλλιά και πράσινα γατίσια μάτια. Πάντα ευγενική,
θερμή με όλους και ευκολοπρόσιτη. Εργατική και πάντοτε με τον
καλό λόγο στο στόμα. Δύο χρόνια μεγαλύτερη από εμένα, στα
δεκαοχτώ της, αλλά παρ’ όλα αυτά μοιραζόμασταν στα πάντα. Η
μητέρα την λάτρευε. Το ίδιο και οι καθηγητές. Εμένα ούτε ένα
βλέμμα δεν μου έριχναν… Η αδερφή μου ήταν τα πάντα μου. Η αρχή
και το τέλος μου. Ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο τον οποίο
εμπιστευόμουν. Της έλεγα τα πάντα. Μόνο σ’ εκείνη. Σε κανέναν
άλλο. Γιατί μόνο εκείνη μπορούσε να με καταλάβει. Με αγαπούσε
πάρα πολύ και παρ’ όλες τις παραξενιές μου, μου έλεγε πως είχα
πολλά να προσφέρω στον κόσμο. Ήταν έτοιμη να κάνει τα πάντα για
μένα κι εγώ τα πάντα για κείνη. Ό,τι κόστος και να είχε. Ήταν η
μόνη που είχε αποδεχτεί την αλλοπρόσαλλη προσωπικότητά μου και
η μόνη που έκανε τη ζωή μου υποφερτή. Μέχρι που…Έφυγε απ’ αυτή
τη ζωή. Συνέβη μια Τετάρτη απόγευμα. Γυρνούσε απ’ το
[33]