άπλωσα το χέρι μου να την ανοίξω, τρόμαξα από το θέαμα και
κατέβασα το μανίκι μου. Την ίδια στιγμή βέβαια ησύχασα. Κανείς δεν
είχε προσέξει τίποτα μέχρι τότε. Γιατί η σημερινή μέρα θα
αποτελούσε εξαίρεση;
-Ακόμα με τις πιτζάμες είσαι; Το σχολικό φτάνει. Πάλι ρεζίλι θα
γίνουμε! Συνέχεια εσένα περιμένουν να κατέβεις .
Τα λόγια της μητέρας μου χάθηκαν κάτω από την φωνή του πατέρα
μου, ο οποίος είχε ήδη ξεκινήσει να συνομιλεί με συνεργάτες στο
τηλέφωνο.
-Ξεκινάω σε πέντε λεπτά. Μην κάνετε καμία κίνηση εάν δεν φτάσω!
Πρέπει να προλάβουμε τις εξελίξεις. Θα περάσω από το γραφείο
και μετά θα πάω στην τράπεζα.
Προσπάθησα να ψελλίσω κάτι
-Καλημ…..
-Όχι τώρα θα τα πούμε το βράδυ βιάζομαι! Τι μούτρα είναι αυτά;
Δεν ξεχνώ ότι εχτές άργησες πάλι, αλλά τώρα βιάζομαι.
-Ντύσου παιδί μου, θα αργήσεις! πετάχτηκε η μητέρα μου. Μην
ξεχάσεις ότι το μεσημέρι το σχολικό θα σε πάει στη γιαγιά. Έχω
σύσκεψη και δεν θα είναι κανείς εδώ να σε παραλάβει.
Το πρωινό χάος κόπασε, όταν και οι δυο έφυγαν χτυπώντας πίσω
τους την πόρτα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που δεν με χαιρέτησαν.
Ντύθηκα βαριεστημένα και κατέβηκα γρήγορα τις σκάλες. Μπήκα
στο σχολικό, κάθισα στην γαλαρία και, καθώς κοίταξα από το τζάμι
έπιασα με την άκρη του ματιού μου τον Α. να με παρακολουθεί. Μου
χαμογέλασε και μπήκε στο αυτοκίνητό του.
Οι ώρες πέρασαν χωρίς καν να το καταλάβω και φτάνοντας στο
σπίτι της γιαγιάς, την βρήκα να με περιμένει.
-Γιατί παιδάκι μου τα μάτια σου είναι μαύρα; Είμαι σίγουρη πως δεν
έχεις φάει τίποτα όλη μέρα.
[26]