αγκαλιά της κανείς ξεχνά τα πάντα. Έπρεπε να είχε ζητήσει την
αντικατάσταση του σε εκείνο το ταξίδι, μονολογούσε συνεχώς
μετανιώνοντας που δεν στάθηκε σ ’αυτή την δύσκολη στιγμή στην
οικογένεια του. Έφτασα πια στο τέλος, δεν έχω τίποτε να περιμένω.
Τα είδα όλα έλεγε, και άσχημα και όμορφα. Μάταια προσπαθούσα να
τον κάνω να αλλάξει στάση για την ζωή. Ίσως κάπου κάπου να
λαχταρούσε να ξανασφίξει στην αγκαλιά του τον γιο του που τον
είχε απαρνηθεί και ζούσε κάπου στην πόλη με την γυναίκα του και
την κόρη του. Να έχει άραγε… την τσαχπινιά, της γιαγιάς της; Να
έχει άραγε… το όνομά της; Αναρωτιόταν, ψιθυριστά, ενώ διέκοπτε
της όμορφες ιστορίες, που μου έλεγε για τα ταξίδια του. Δεν μπήκα
ποτέ στην διαδικασία να τον ρωτήσω, που μένουν οι δικοί του, μετά
τον θάνατο της γυναίκας του. Δεν με ενδιέφερε να ξέρω κάτι γι’
αυτούς. Μέχρι που ανέλαβα την εκπλήρωση της διαθήκης του. Με
μεγάλη μου έκπληξη διάβασα το όνομα της εγγονής του, που ήταν
και η κύρια κληρονόμος της μεγάλης του περιουσίας... Μυρτώ.
Η επόμενη μέρα με βρήκε να ετοιμάζω τις τελευταίες λεπτομέρειες
για την κληρονομιά του καπετάν Γιάννη. Τα στοιχεία που είχα στην
διάθεση μου επιβεβαίωσαν με εμφανή τρόπο τις υποψίες μου. Δεν
είχα πλέον καμία αμφιβολία. Η Μυρτώ, η εγγονή του καπετάν
Γιάννη... ήταν το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Δεν πίστευα και εγώ
ο ίδιος, πως θα εξελιχθούν όλα τόσο απρόσμενα.
Και να, που βρισκόμαστε, στο ίδιο μέρος όλα είναι ήσυχα τώρα.
Μόνο ο αγέρας… ακολουθώντας την ίδια διαδρομή, σφυρίζει
ανέμελα, περνώντας μέσα από τα γέρικα δέντρα του κήπου. Και
εκείνη, στην ίδια θέση που καθόταν ο παππούς της, μονολογεί…
Ίσως τώρα να φαίνονται όλα πιο ξεκάθαρα. Ίσως ήρθε η ώρα, να
παραδεχτούμε τα λάθη μας. Τι υπέρμετρος εγωισμός, τι αδιαλλαξία ,
τι σκληρότητα. Αν μπορούσα Θεέ μου να γυρίσω τον χρόνο πίσω να
σου ζητήσω συγγνώμη... παππού, να σε αγκαλιάσω, να ακούσω και
‘γω ιστορίες για τα όμορφα ταξίδια σου... να γίνω και ‘γω ένα
[24]