Αιθέρια παράθυρα-5ος τόμος 2019 αιθέρια παράθυρα- 5ος διαγωνισμός | Page 18

1 Ο βραβείο: «Πριν ανέβω τη ράμπα», Κουτίδου Κυριακή , 3ο Γυμν. Αγίας Βαρβάρας Ήταν περίεργα. Αν και στεναχωρήθηκα αρχικά επειδή δεν μπορούσα πλέον να περπατήσω, να τρέξω, να χορέψω, να κάνω ο,τιδήποτε θεωρείται φυσιολογικό, γρήγορα το ξεπέρασα. Το είχα αποδεχτεί και η ζωή συνεχιζόταν. Τα βλέμματα όμως, εκείνα ήταν που με αποθάρρυναν και μέρα με τη μέρα με φυλάκιζαν και με ανάγκαζαν να κλείνομαι στον εαυτό μου. Άλλοι με λυπούνταν, άλλοι με σιχαίνονταν και άλλοι προσπαθούσαν να φερθούν φυσιολογικά γύρω μου, μα δεν τα κατάφερναν. Οι μέρες σαν τη σημερινή ήταν και οι πιο δύσκολες. Είχα αποφασίσει -ως ενήλικη πλέον- να επισκέπτομαι μόνη μου το γιατρό μου. Μπορώ να το κάνω, είχα πει στον καθρέφτη του δωματίου, και δεν θέλω να με απογοητεύσω, αλλά κάθε επίσκεψη γίνεται δυσκολότερη. «Μην τους δίνεις σημασία, Ελένη», «Δεν καταλαβαίνουν, Ελένη», «Μην στεναχωριέσαι, Ελένη», μου λέει καθημερινά η μαμά μου, μα ούτε εκείνη καταλαβαίνει... Ακολουθώ τη ρουτίνα μου. Ανοίγω τη πόρτα του αυτοκινήτου, σπρώχνω το καρότσι μου κάτω στη ράμπα, κλείνω την πόρτα, κλειδώνω το αμάξι και εδώ αρχίζουν οι πρώτες ματιές. Μία μητέρα με τα παιδιά της, ένας ταξιτζής και ένα αγόρι που γυμνάζεται, βρίσκονται στο πεδίο μου. Έχω σκεφτεί ήδη όλους τους πιθανούς δρόμους ώστε να φθάσω στην είσοδο του νοσοκομείου, αποφεύγοντάς τους. Εάν όμως συμπεριλάβουμε ότι υπάρχει μόνο μία ράμπα για να ανέβω στο πεζοδρόμιο και αυτή βρίσκεται δίπλα στον τύπο που αυτή τη στιγμή διπλώνει το κορμί του σε κάποιου είδους άσκηση, μάλλον δεν θα σταθώ τυχερή. Θα μπορούσα να περιμένω μέχρι να φύγει, αλλά κάποτε πρέπει να το συνηθίσω, ή καλύτερα να το ξεπεράσω και πρέπει να με πιέσω. [18]