Αλήθεια όλα θα πήγαιναν καλά; σκέφτηκε. Παράξενο. Αλλά δεν τον
ένοιαζε τίποτα εκείνη την στιγμή .Το μόνο που ήθελε ήταν να της το
πει.
Έτσι η νύχτα για άλλη μια αφορά τον βρήκε πλάι στο Πέτρο. Στην
ίδια πλατεία. Με το ίδιο ραπ να παίζει στα ηχεία των δύο φίλων. Στο
ίδιο παγκάκι όπως συνήθιζαν κάθε καλοκαίρι και χειμώνα. Να
νιώθει μελαγχολικός αλλά και τόσο ελεύθερος.
Έφτασε το πρωί. Ένιωθε αρκετά καλά. Έπρεπε να κάνει γρήγορα.
Δεν ήθελε να χάσει την πρώτη ώρα. Έφυγε από το σπίτι. Έφτασε
στο σχολείο. Μαθηματικά πρώτη ώρα. Έξι ώρες μάθημα. Πέντε
διαλλείματα. Πάλι το κουδούνι. Πάλι ίσα που προλαβαίνει την πόρτα
ανοιχτή. Αρχίζει και τρέχει. Τρέχει να πάει που; Στη πλατειά πάλι;
Άργησε στο φροντιστήριο; Όχι. Τρέχει για να τη βρει. Να τη. Πάλι
κάθεται στο παρκάκι. Πάλι είναι τόσο όμορφη. Νιώθει να διστάζει.
Σταματάει να τρέχει. Είμαι τόσο χαζός ,λέει από μέσα του.
Σκέφτεται να φύγει. Όχι. Δεν πρέπει. Δεν θέλει να φύγει. Αρχίζει
και περπατάει φτάνει κοντά της. Πως γίνεται να είναι τόσο όμορφη
αλήθεια;
-Μυρτώ.
- Ήρθες, του απαντάει χαμογελώντας. Έτρεχες; Μου φαίνεσαι
λαχανιασμένος. Έλα κάτσε μην στέκεσαι όρθιος.
- Ευχαριστώ, της απαντάει και κάθεται δίπλα της.
-Να βάλω μουσική; τον ρωτάει.
-Ναι βάλε ότι θες.
-Ήθελες να μου πεις κάτι; Τον ρωτάει χαμογελώντας. Γιατί δεν
μιλάς; τι σκέφτεσαι;
-Πολλά θέλω να σου πω, της λέει. Αλλά πώς γίνεται να είσαι τόσο
όμορφη;
Και της τα είπε όλα. Και η Μυρτώ τον άκουσε. Της είπε τι ένιωθε
τόσο καιρό. Της μίλησε για τα πάντα. Για τη Θεσσαλονίκη, για την
ραπ, για τα γκράφιτι. Της είπε όλα όσα δεν είχε πει σε κανέναν .Και
[16]