ορίσω τη νιότη ως τον αποδιοπομπαίο τράγο της ηδονής, μα δε θα
το κάνω. Όσους ανθρώπους ποθώ, τους ποθώ από τον έρωτα μέσα
μου για όλα τα όντα της νοητής, αόρατης ή και ανείπωτης ακόμα
ύπαρξης...
Δεν έχεις κάνει κανένα λάθος μαζί μου. Εγώ έκανα. Δεν είναι
εύκολο θαρρώ να σε κοιτώ στα μάτια και να σου λέω πως δεν μου
αρκείς... Η αλήθεια βλέπεις πονάει για εκείνους που ποτέ δεν
θέλουν στα μάτια να την κοιτάξουν. Το ξέρω από προσωπική θέασή
της...
Τον εαυτό μου κοιτώ στο καθρέπτη και από την αντανάκλαση των
γυαλιών μου πάνω του βλέπω την απόλυτη απελπισία... Νιώθω
μόνη... είμαι μόνη τόσο που και η μοναξιά ακόμα με παράτησε...
Μόνο απελπισία και πόνο βλέπω. Μοναξιά και θάνατο γεύομαι.
Δεν έκανες κανένα λάθος με έμενα, παρά το ότι προσπαθείς να
σκεφτείς και να λογαριάσεις τη ζωή μου με τεφτέρια είδη γεμάτα
από το απόλυτο τίποτα...
Το ξέρεις πως τη νύχτα στο φωτιστικό του δανεικού σαλονιού
κρέμονται αράχνες ; Είναι μεγάλες και έχουν χρώμα μωβ. Τα φτερά
τους είναι πράσινα και τα ξεσκονίζω ενίοτε όταν εσύ κάνεις πως
κοιμάσαι... Γνωρίζεις πως η βρύση του μπάνιου έχει σπάσει ; Τα
δάκρυά μου τρέχουν από εκεί ποτάμι τις νύχτες! Προσπαθώ να τη
περιθάλψω, μα λεφτά για ιώδιο και γάζες δεν υπάρχουν... Κι ακόμα
- ακόμα άκου και αυτό, κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ μετρώ ως το
τριάντα... Αυτά τα χρόνια μου θα σου δώσω και ούτε λεπτό
παραπάνω...
Δεν έκανες κανένα λάθος με εμένα. Ούτε η τρελή και
ονειροπαρμένη έφηβη που λες είμαι. Είμαι τάχα τρελή και πετώ σε
οινοπνευματώδη- πετρόλ σύννεφα, έτοιμα να σκάσουν μόλις το
αλκοόλ εξατμιστεί. Ναι είμαι η τρελή του κόσμου και του εαυτού μου
και πετώ-στο γεμάτο κερί της εκκλησίας- άνεμο με φτερά
[66]