1 ο βραβείο: Αυτά που θέλω να σου πω...,
Γυμνάου Νίκη, 3ο ΓΕΛ Χαϊδαρίου
Υπήρχαν τόσα που ήθελε να πει, τόσα που μέσα της υπήρχαν για
εκείνη... Καθόταν στο παλιό ξύλινο τραπέζι και κοιτούσε από τη
τζαμαρία τους ανθρώπους που περνούσαν από έξω. Κανείς δεν
φαίνονταν πραγματικά να σκέφτεται πως στον ίδιο δρόμο που
εκείνος περπατούσε , κάποτε κάποιοι βάδιζαν κουβαλώντας τις
δικές τους σκέψεις...
Στο σπίτι ήταν μόνη και μέσα της σκέφτονταν τις σκηνές που πριν
ώρα συνέβησαν... Δεν θα μπορούσε να της εξηγήσει τι ακριβώς
ένιωθε να συμβαίνει μέσα της. Μπορεί στη μήτρα της να μεγάλωσε
για κάποιοι καιρό μα από τη στιγμή που κατάλαβε τον εαυτό της
ένιωσε πως ήταν κάτι το εντελώς ξεχωριστό... Μπορεί να ήταν η
μητέρα της , μα τίποτα δεν ένιωθε κάτι να την ενώνει μαζί της
πέρα από τους βιολογικούς δεσμούς... Συχνά έρχονταν σε
σύγκρουση μαζί της. Πάντα προσπαθούσε να της εξηγήσει με όσο
πιο απλό και πεζό τρόπο μπορούσε το τι σημαίνει να είναι
ελεύθερη... Ποτέ όμως δεν το κατάφερνε... Έτσι αποφάσισε να της
γράψει αυτά που η ψυχή και το σώμα της ούρλιαζαν...Ίσως άξιζε μία
φορά να προσπαθήσει...
<< Ξέρω πως θα με στήσεις στα ταραχώδη σκαψίματα του πρώιμου
γήρατος της ψυχής μου, κάτω από έναν ουρανό που δε σου ανήκει
και τότε θα δεις πως δε θα μιλήσω. Τίποτα δεν θα πω. Δε θα σου
πω αυτό που διακαώς περιμένεις. Άλλα χνώτα θέλω να με
ζεσταίνουν πια, άλλα βλέμματα ζητώ να βλέπω. Άλλες φωνές -
ηδονικές πλέον- αρέσκομαι να ακούω... Μην χάνεσαι και άκουσέ με.
Ό,τι σου φωνάζω και δεν το ακούς είναι γραμμένο πάνω στους
τοίχους των σπιτιών που δεν μου έδωσες... Είναι χαραγμένο πάνω
στο πέτρινο σπίτι που θέλω να αποκτήσω... Είναι γρήγορα
[63]