κομμάτι μεσ’την σκέψη σου μέσα στις διηγήσεις σου... Τι πήγε λάθος,
τι ήταν σωστό, κανείς δεν ξέρει.
Κανείς τουλάχιστον, δεν παραδέχεται. Μόνο ο αγέρας, σιωπηλός
παρατηρητής της σκέψης μας. Μόνο εκείνος γνωρίζει τα πάντα, για
σένα, για μένα, για όλους μας.
Μόνο εκείνος μ ’ακούς παππού μ 'ακούς...;
2 ο βραβείο: Με ένα «απών» παρόν, Χαραλαμποπούλου
Μαριλένα, 3ο Γυμν. Ιλίου
Βρισκόμουν μόνη να περπατώ κατά μήκος ενός φωτεινού
μονοπατιού. Δεξιά και αριστερά τα δέντρα σχημάτιζαν πυκνά τείχη
που δεν μου επέτρεπαν να διακρίνω τίποτα πέρα από αυτά. Μου
φαινόταν περίεργο που το φως έλουζε το μονοπάτι και μπορούσα
εύκολα να βρω το δρόμο μου, καθώς οι δεντροστοιχίες ήταν τόσο
ψηλές, που κανονικά θα έπρεπε να κρύβουν τον ήλιο. Δεν ήταν ο
ήλιος όμως, που με συντρόφευε. Καθώς έφτανα στο τέλος του
μονοπατιού συνειδητοποίησα ότι το εκτυφλωτικό φως των
προβολέων ήταν του αυτοκινήτου του Α. Καθώς πλησίαζα τον είδα
να βγαίνει από το αυτοκίνητο και να μου χαμογελάει. Κοίταξα με
αγωνία πίσω μου. Μάταια αναζήτησα ένα χέρι να με τραβήξει.
Ξαφνικά, ένας άχαρος ήχος έσβησε το φως και το πρόσωπο του Α.
χάθηκε. Με δυσκολία άνοιξα τα μάτια μου και με θολή όραση μόλις
μπόρεσα να διακρίνω ότι ήταν 6:30π.μ. Κανένας δεν υπήρχε εκεί,
ούτε μπρος, ούτε πίσω. Το μόνο φως που μπορούσα να διακρίνω
ήταν του διαδρόμου από το δωμάτιό μου. Η πρωινή «συμφόρηση»
είχε ξεκινήσει. Μπορούσα να διακρίνω την πρωινή γκρίνια της
μαμάς μου η οποία και πάλι φώναζε ότι ποτέ δεν είμαι συνεπής.
Σηκώθηκα από το κρεβάτι και τρέκλισα μέχρι την πόρτα. Καθώς
[25]