τους είχαν κινήσει το ενδιαφέρον ή αν έβλεπαν στο πρόσωπό μου έναν ακόμα
εθνικιστή.
Ν σερβιτόρος του καταστήματος με πλησίασε. «Ρι θα πάρετε;», ρώτησε. Έβαλα το
χέρι βαθιά στην τσέπη. Υηλάφισα ένα δεκάρικο και κάτι ψιλά. Ζα μπορούσα να είχα
σπαταλήσει σε πιο σοβαρές ανάγκες τα τελευταία μου λεφτά, όμως είχα καιρό να
καθίσω σε ένα τέτοιο τραπέζι, να μιλήσω με κόσμο και να πιω έναν καφέ σαν
άνθρωπος. «Σέρε μου έναν καφέ», είπα τελικά. Ν σερβιτόρος γύρισε την πλάτη του
για να φύγει. Ξερνώντας από το τραπέζι των δύο ανδρών, ο ένας τον σταμάτησε. «Ρον
καφέ του νεαρού θα τον πληρώσω εγώ», είπε και τον άφησε να συνεχίσει το δρόμο
του. Ώργότερα απευθύνθηκε σε εμένα: «Λεαρέ, οποιαδήποτε στιγμή θελήσετε,
υπάρχει μία ακόμα καρέκλα στο τραπέζι μας για εσάς». Θοίταξα τους άνδρες με
θαυμασμό. Βεν περίμενα να εμπιστευτούν τόσο εύκολα έναν άγνωστο. Πηκώθηκα
αργά και κατευθύνθηκα προς το κοντινό μου τραπέζι. Έριξα δυο γρήγορες ματιές στα
πρόσωπά τους. Ήταν κι οι δυο τους σοβαροί άνθρωποι , ήρεμοι. Ρο έλεγες αυτό από
την πραότητα στα χαρακτηριστικά τους. Θάθισα τελικά στην μεταλλική καρέκλα.
Φστόσο κάποιος ενδοιασμός μου απαγόρευε να μιλήσω. Ν ενδοιασμός εξαφανίστηκε
όταν ξεκίνησαν οι δυο τους να με ρωτάνε για τη ζωή μου. Ρους είπα για το πτυχίο
μου, για τις σπουδές μου, για την απόφασή μου να έρθω στη χώρα τους, για την
ανικανότητά μου να βρω δουλειά και για την επιθυμία μου να επιστρέψω στην
Γλλάδα και στην οικογένειά μου. Ξερνούσαν οι ώρες και μου μίλησαν κι εκείνοι για
τις ζωές τους. Ήταν κι οι δυο καταξιωμένοι δικηγόροι, με μεγάλη εμπειρία στο χώρο
και είχαν φέρει εις πέρας πολύ σημαντικές υποθέσεις. Θάποτε άρχισε να νυχτώνει.
Ώποφάσισα πως ήταν καλό να έφευγα. Έκανα να σηκωθώ από τη θέση μου, όμως ο
ένας από τους δύο δικηγόρους άπλωσε το χέρι του και με σταμάτησε. «Ξερίμενε», μου
είπε και άρχισε να ψάχνει τις τσέπες του. Όστερα από λίγο έβγαλε μια μικρή κάρτα
και μου την έδωσε. «Ζέλω αύριο το πρωί να περάσεις από τη διεύθυνση που γράφω
στην κάρτα. Γκεί είναι το γραφείο μου. Ξιστεύω πως σου αξίζει να έχεις μια θέση
εκεί. Ζα σε περιμένω». Έτσι είπε κι ήρθε και στάθηκε ένας κόμπος στο λαιμό μου
από τη συγκίνηση. Βεν με είχε ξεχάσει τελικά ο Ζεός. Βεν μπορούσα να περιγράψω
την ευγνωμοσύνη μου σ' αυτόν τον άνθρωπο. Άπλωσα απλώς το χέρι μου για να π