Ευρυδίκη : « Μα … Γιατί όλα καλά κυρία υπουργέ ;».
Η υπουργός βγάζει από την τσέπη του ταγιέρ της το κινητό της και πατάει το εικονίδιο STOP . Το χρονόμετρο σταμάτησε την εγγραφή στα 48 λεπτά και 23 δευτερόλεπτα . « Γιατί τον έχω εδώ ηχογραφημένο να τα λέει ».
Να το θυμάσαι αυτό το όνομα
Κάρπαθος , 26 Ιουλίου , Ώρα 13:40 : Μέσα από το λήθαργο στον οποίο βρίσκεται , ο επισμηναγός Ανδρέου ακούει ένα γνώριμο ήχο . Είναι από στροφείο ελικοπτέρου , ο χαρακτηριστικός διακοπτόμενος ήχος που κάνουν τα Huey και AB205 . Σιγά σιγά το σκοτάδι υποχωρεί . Φως , πολύ φως τυφλώνει τα μάτια του και βάζει το χέρι του για να προφυλαχθεί . Ο ήχος του στροφείου συνεχίζει να δυναμώνει μαζί με άλλους ήχους – ομιλίες ανθρώπων , κυματισμό θάλασσας , ένα περαστικό μηχανάκι κάπου στο βάθος . Καθώς ανοίγει σιγά σιγά τα μάτια του συνειδητοποιεί πως είναι ξαπλωμένος και σκεπασμένος με μια κουβέρτα . Κάποιο στέγαστρο πρέπει να είναι από πάνω του . Το κεφάλι του πονάει υπερβολικά . Πιάνει το κούτελό του . Πανιά ή γάζες το καλύπτουν , το ίδιο και το ένα του μάτι . Κάνει να σηκωθεί , μόλις όμως πάει να κουνήσει τα πόδια του ένας οξύς νευρικός πόνος διαπερνάει τη σπονδυλική του στήλη . Βγάζει ένα επιφώνημα πόνου .
« Κάτσε καλά επισμηναγέ . Έχεις τραυματιστεί . Από θαύμα γλύτωσες !». Κάποιος στέκεται δίπλα του , φοράει στολή παραλλαγής . Δεν βλέπει καλά . « Ποιος είναι ;». « Υπολοχαγός Παναγιώτου ». « Επισμηναγός Ανδρέου » απαντάει . « Πού βρίσκομαι ;». « Στο Τρίστομο στην Κάρπαθο . Έπεσες στο νερό από την άλλη πλευρά του νησιού ». « Πόση ώρα ;» ρωτάει ο επισμηναγός ενώ ο πόνος παραμένει έκδηλος στο πρόσωπό του .
Ο Παναγιώτου κοιτάζει το ρολόι του . « Έχουν περάσει πάνω από τέσσερις ώρες . Αλλά μην ανησυχείς . Το ακούς αυτό ;».
Το ελικόπτερο με τη βαμμένη κίτρινη λωρίδα και τα γράμματα SAR αιωρείται πάνω από το μικρό ψαρολίμανο . Δεν έχει χώρο να πατήσει . Κατεβάζει με το βίντσι διάσωσης τον τραυματιοφορέα που θα ασφαλίσει στο φορείο τον τραυματία για να τον τραβήξει επάνω .
« Ήρθε το ταξί σου για Αθήνα . Σε λίγο θα τρως κοτόσουπα και θα σε περιποιούνται τα κορίτσια στο ΓΝΑ ».
Ο Ανδρέου προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τί έχει συμβεί . Σιγά σιγά θυμάται τις τελευταίες στιγμές στο cockpit του αεροσκάφους του . « Πώς βρέθηκα εδώ ;».
« Είσαι τυχερός . Σε είδαμε από το φυλάκιο που σε χτύπησε ο πύραυλος και εγκατέλειψες . Έπεσες στο νερό αναίσθητος , ευτυχώς σε προλάβαμε γιατί θα πήγαινες στον πάτο . Τον βλέπεις αυτόν εκεί
87