Η Ποίηση συν-ομιλεί με την Ιστορία
Τα χρόνια του εμφυλίου πολέμου
ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ
Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος
Η Ποίηση συν-ομιλεί με την Ιστορία
Μικρασιατική καταστροφή …
Τους ακούω, πλησιάζουν Τα βήματα τους αντηχούν στο χώμα Πήραν ήδη τη Σμύρνη, την κάνανε δική τους Δεν θα είναι ποτέ πια η ιδία Ποτέ πια δική μας Βλέπω την πόρτα να σπάει, μπήκαν μέσα Τρέχω, φεύγω από το παράθυρο Η οικογένεια μου δεν με προλαβαίνει Ένα χέρι με πιάνει από τα μαλλιά Φωνάζω, προσπαθώ να ξεφύγω Νιώθω μια λεπίδα στο λαιμό μου Και ύστερα ένα σουβλερό πόνο Το μόνο πλέον που θα θυμάται κάνεις από την Ανατολή είναι ένα πράγμα, μια λέξη, ανίκανη να περιγράψει τα αληθινά μας συναισθήματα, τώρα πλέον μένει μόνο καπνός, καπνός και φωτιά από την όμορφη πόλη μας και πρώτιστος πόνος που στιγματίζει Έλληνες και Αρμενίους.
ΠΑΠΑΠΕΤΡΟΠΟΎΛΟΥ ΜΑΡΙΣΤΈΛΛΑ Γ2 και τις κραυγές των γυναικών. Οι μέρες περνούν, άνθρωποι ρακένδυτοι και πεινασμένοι απλώνουν το χέρι για μια φέτα ψωμί, απλώνουν το χέρι για να κρατηθούν στη ζωή. Ζωή όμως δεν υπάρχει πια για αυτούς. Αυτή η θανατερή μυρωδιά έχει ξεχυθεί παντού.
ΕΥΣΤΡΑΤΙΆΔΗ ΦΩΤΕΙΝΉ Γ1
Τα χρόνια του εμφυλίου πολέμου
ΘΡΗΝΩ
Θρηνώ τα όνειρα όσων δε πρόλαβαν να ξυπνήσουν, και χτίζουν επάνω σε σαθρά θεμέλια.
Θρηνώ τα παιδιά που θα σηκώσουν στις πλάτες τους τις αμαρτίες των μεγάλων που ήταν κι εκείνοι κάποτε παιδιά και ξέχασαν...
Θρηνώ τα παιδιά που θα μεγαλώσουν δίχως γονείς, δίχως αδέλφια δίχως παιδεία, δίχως ευτυχία που δε θα παίξουν στις αλάνες, στις γειτονιές του κόσμου στα σοκάκια, στα πάρκα.
44
ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ
Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος
Χωρίς Ελπίδα
Το τρένο φεύγει με βαγόνια γεμάτα. Παιδιά, γυναίκες, στοιβαγμένοι σε σειρές προς τον θάνατο βαδίζουν, μάτια γεμάτα απόγνωση, φόβο και μοναξιά.
Οι πύλες ανοίγουν, κτίρια γυμνά, κρύα, δωμάτια μικρά, ανήλια πνιγμένα από τις φωνές των παιδιών
Θρηνώ τα νιάτα που δε θα γεράσουν, δε θ’ αγαπήσουν δε θα χαρούν την ομορφιά του κόσμου, γιατί είναι όμορφη η ζωή.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΑ ΠΟΥΛΟΠΟΎΛΟΥ, ΈΛΕΝΑ ΤΣΙΑΛΑΜΆΝΗ,
ΔΉΜΗΤΡΑ ΨΏΝΗ Γ4
APOTYP-1. indd 44 15 / 06 / 2017 1:49 μ. μ.