ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ αφού είχα την ευκαιρία να συζητήσω με αυτούς τους πραγματικά υπέροχους ανθρώπους, που με υπομονή μού απαντούσαν σε ό, τι τους ρωτούσα για το άθλημα με το οποίο ασχολήθηκαν και μου έδειχναν πώς να χρησιμοποιώ το αμαξίδιο. Ακόμα και όταν δεν τα κατάφερνα, επέμεναν μέχρι να με δουν να τα καταφέρνω. Αυτό το ενδιαφέρον και τη διάθεση να ασχοληθούν με μένα, αλλά και με τα υπόλοιπα παιδιά, εκτιμώ αφάνταστα και δε θα ξεχάσω ποτέ.
24
ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ αφού είχα την ευκαιρία να συζητήσω με αυτούς τους πραγματικά υπέροχους ανθρώπους, που με υπομονή μού απαντούσαν σε ό, τι τους ρωτούσα για το άθλημα με το οποίο ασχολήθηκαν και μου έδειχναν πώς να χρησιμοποιώ το αμαξίδιο. Ακόμα και όταν δεν τα κατάφερνα, επέμεναν μέχρι να με δουν να τα καταφέρνω. Αυτό το ενδιαφέρον και τη διάθεση να ασχοληθούν με μένα, αλλά και με τα υπόλοιπα παιδιά, εκτιμώ αφάνταστα και δε θα ξεχάσω ποτέ.
Μετά από λίγο συγκεντρώθηκαν τα παιδιά του Γυμνασίου και ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε τον αγώνα. Οι ομάδες ήταν μεικτές, δηλαδή αποτελούνταν από 3 αθλητές με αναπηρία και 2 μαθητές η καθεμιά και προφανώς υπήρχαν οι αλλαγές που γίνονταν σε κάθε δεκάλεπτο, έτσι ώστε όλοι να συμμετάσχουν σε αυτόν τον σπουδαίο αγώνα. Εγώ μπήκα ως αλλαγή στο τελευταίο δεκάλεπτο, γιατί ήθελα να δω πρώτα τι θα έκαναν και τα υπόλοιπα παιδιά, ώστε να ξέρω το ρόλο μου. Πήρα λοιπόν ένα αμαξίδιο και μπήκα στο παρκέ, όπου για μια ακόμα φορά δέχτηκα τους χαιρετισμούς αλλά και τις συμβουλές των « αντιπάλων » για το τι να κάνω και πώς να κινούμαι στο χώρο. Αυτές οι συμβουλές φάνηκαν εξαιρετικά χρήσιμες αφού σύντομα πέτυχα και
Έχοντας έρθει σε επαφή με αυτούς τους εκπληκτικούς ανθρώπους και συζητώντας μαζί τους, συνειδητοποίησα πόσο ξεχωριστοί είναι. το πρώτο μου καλάθι, που το ακολούθησαν έπαινοι και συγχαρητήρια.
Σε μία επίθεση, ωστόσο, αστόχησα σε ένα σουτ γιατί βρισκόμουν σε κίνηση. Ένας συμπαίκτης μου, λοιπόν, με αναπηρία σταμάτησε αυτό που έκανε, για να μου δείξει πώς να σταματάω το αμαξίδιο και μετά να σουτάρω.
Στην επόμενη επίθεση έγινε ακριβώς το ίδιο και ο συναθλητής μου μου το ξαναεξήγησε με περισσότερες λεπτομέρειες και πιο παραστατικά, ώσπου στην τελευταία επίθεση τα κατάφερα και στη συνέχεια τον ευχαρίστησα θερμά. Γενικά το παιχνίδι κύλησε ομαλά, χωρίς να νοιάζει κανέναν ποιος κέρδισε, γιατί είχαμε όλοι ζήσει έναν αγώνα που έμελλε να μας μείνει αξέχαστος.
Από αυτή μου την εμπειρία είδα πολλά και έμαθα ακόμη περισσότερα. Έχοντας έρθει σε επαφή με αυτούς τους εκπληκτικούς ανθρώπους και συζητώντας μαζί τους, συνειδητοποίησα πόσο ξεχωριστοί είναι. Είναι γεγονός ότι ταλαιπωρούνται από μία σωματική αναπηρία που τους κρατά καθηλωμένους σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο. Όμως εκείνοι τι κάνουν; Έχοντας πλήρως αποδεχθεί την κατάσταση, αγωνίζονται και παλεύουν στην καθημερινότητα τους για να την αντιμετωπίσουν όσο το δυνατόν καλύτερα και δεν πτοούνται από αυτή.
Το σπουδαιότερο όμως είναι πως όχι μόνο απαιτούν δικαιωματικά την αναγνώρισή μας αλλά έχουν κερδίσει την εκτίμηση και τον ανιδιοτελή θαυμασμό μας για την ψυχική τους δύναμη και αντοχή. Συνεπώς, δε θα ονόμαζα αυτούς τους ανθρώπους Άτομα Με Ειδικές Ανάγκες αλλά Άτομα Με Ειδικές Ικανότητες.
Τους ευχαριστούμε ολόθερμα και ανανεώνουμε το ραντεβού μας για την επόμενη χρονιά!
APOTYP-1. indd 24 15 / 06 / 2017 1:48 μ. μ.