Οι σκιές
Ήταν μόνη της, στη γωνιά, κλαίγοντας για τις αδικίες της ζωής της, ρίχνοντας βαλσαμόλαδο στις πληγές από το τσιγάρο των γονιών της. Έκανε κρύο. Τόσο πολύ κρύο που δεν ήξερε τι να κάνει για να μείνει ζεστή, αφού δεν μπορούσε με τα κουρέλια που φορούσε. Τα μοναδικά της κουρέλια...
Έγειρε στη γωνιά ελπίζοντας για τον σωτήρα της και είδε μια σκιά. Γύρισε το σώμα της και τότε ξαφνικά, αλλά η σκιά είχε χαθεί! Πέρασαν μέρες που φάνηκαν σα μήνες ή χρόνια, καθώς τίποτα ευχάριστο δεν γινόταν στη ζωή της. Ένα βράδυ όμως που έκανε κρύο, κρύο σαν εκείνη τη μέρα που είχε δει μια σκιά, γύρισε με την ελπίδα να την ξαναδεί, και ήταν εκεί! Δε φοβήθηκε. Σηκώθηκε, άναψε ένα φως για να δημιουργήσει και μια δική της σκιά και αγκάλιασε την άγνωστη αύτη μορφή. Η σκιά χωρίς ιδιοκτήτη ανταποκρίθηκε αγκαλιάζοντάς την και αυτή, και ξαφνικά ένιωσε ζεστάσου. Είχε πολύ καιρό να νιώσει έτσι...
Μιχάλης Γιαννουκάκης Α1 Γυμνασίου
Είναι βράδυ. Μία λάμπα φωτίζει ένα στενό με το κατάλευκο φως της. Εκεί είναι το σημείο συνάντησης ενός άντρα με μία γυναίκα. Πλησιάζουν ο ένας τον άλλο και κοιτάζονται με τρυφερότητα στα μάτια. Αγκαλιάζονται. Τους πλημμυρίζει ένα συναίσθημα αγάπης, τρυφερότητας και ασφάλειας. Οι σκιές τους, το απολαμβάνουν κι αυτές. Μιλάνε η μία στην άλλη. «Γιατί να μην είναι πάντα έτσι; Γιατί να μην παίζουμε πάντα τέτοιους ρόλους;», αναρωτιέται η μία. Η άλλη της απαντά: «Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι πάντα έτσι. Γιατί μερικές φορές αφήνουν τον θυμό και το μίσος να ελέγχει τις πράξεις τους και όχι τη λογική. Έτσι βγαίνουν εκτός εαυτού. Έτσι χαλάει και η δική μας ομορφιά. Έτσι γινόμαστε απόκοσμες και τρομακτικές.». Κοιτάζονται για λίγο. Τότε η άλλη απαντά: « Ας απολαύσουμε τη μαγεία της στιγμής.». Ησυχία.
Εβελίνα Παπαδοπούλου Α4 Γυμνασίου