Τριάντα αργύρια
Πάντα όλοι σε κρίνανε,
ποτέ όμως να σε νιώσουν.
Θέλουν να σε βλέπουν πέτρωμα
για να σε ισοπεδώσουν.
Μαύρη εσοχή μετά την τρίμηνη βροχή.
Να βγει ο γίγαντας,
κλέψαμε τα χρώματα της Ίριδας.
Σκοτώσαμε την Ίριδα για να βλέπω
το πράσινο καλύτερα.
Κατεστραμμένα μάτια μέσα από κλαδιά,
σκεπασμένα από κτίρια.
Μπες μέσα τώρα που προλαβαίνεις,
αρκεί να’χεις τριάντα αργύρια.
Εδώ θα δεις μεταχειρισμένα όντα
και ανθρώπους που μοιάζουν
με τέρατα και μεγαθήρια,
σαν αυτά που κοίταγα πίσω απ’το τζάμι.
Ρίξε τη τελευταία σου ευχή στο σιντριβάνι...
Να εύχεσαι να πιάνει,
να εύχεσαι να μην πάει χαράμι.
Κατάπινε την τελευταία σταγόνα από μαύρο δάκρυ.
Κατάπινε τον θάνατο αργά για να πεθάνει.
Κοίταξε μπροστά, περπάτα μέχρι το τέλος της διαδρομής,
μέχρι εκεί...
όπου ο δρόμος φτάνει.
Μεταφέρομαι σε χώρα όπου δεν βλέπουμε μέλλον.
Συσκότιση…
Τυφλά όνειρα και μυαλά σε απόγνωση.
Καρδία στην απομόνωση.
Και τώρα τι;
Ανοίγω την καρδία μου και την κλείνω στο κουτί;
Μόνη διαφορά είναι πώς το κλειδί το κρατάς εσύ.