Δημιούργημα ελαιογραφίας « RAIN _ PRINCESS » από Leonid Afremov . Πηγή A great WordPress . com site
Πάμε μια βόλτα στη βροχή ;
Ένα πρωί μιας συνηθισμένης μέρας , κατά τη διάρκεια της ώρας της λογοτεχνίας , στην πρώτη γυμνασίου τότε , μια μυρωδιά με « πλησίασε » και κατέλαβε την ψυχή μου . Ήταν αυτή η γαλήνια μυρωδιά της βροχής , η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος και των λουσμένων φύλλων των δέντρων . Ίσως να ήταν η κούραση μου , ίσως να ήταν και γραφτό να γυρίσω το κεφάλι μου στα δακρυσμένα παράθυρα … Τότε ήταν που αντίκρισα … μια μικροσκοπική διάφανη σταγόνα η οποία γλίστρησε από ένα φύλλο και έπεσε σχεδόν αθόρυβα στο γρασίδι . Ακολούθησαν και άλλες σαν κι αυτή … Δεν ξέρω τι γινόταν στις άλλες τάξεις … στη δική μου είκοσι κεφάλια είχαν γυρίσει και ατένιζαν τη βροχή . Γελούσαν και φώναζαν ! Ακόμη κι αν βρισκόμουν στο απόλυτο χάος ήμουν συγκεντρωμένη στις σταγόνες . Να μην αφήσω καμιά παραπονεμένη , να τις αγαπήσω όλες . Τότε άρχισα … Άρχισα να αγαπώ τη βροχή ! Η αγάπη μου για τον κρυστάλλινό της ήχο με ηρεμεί , ενώ ο τρόπος με τον οποίο οι σταγόνες κυλούν στο πρόσωπό μου , με ολοκληρώνει . Είναι αυτή η βρεγμένη τούφα των μαλλιών μου που βαραίνει … όπως , βαραίνει η αγάπη όταν τη νιώθεις . Πόσοι από εσάς βρήκατε την εσωτερική σας ηρεμία πλάι σε έναν καταρράκτη , σε μια θάλασσα σ ’ ένα δάκρυ ; Τόσο απλό και τόσο περίπλοκο … Πώς γίνεται η ελευθερία μου να πηγάζει από ένα φυσικό φαινόμενο ; Ίσως η βροχή να είναι το ασφαλές μου μέρος .. Να μη μουσκεύει μόνο τα μαλλιά μου , αλλά και την ψυχή μου και αυτή να απορροφά σα σφουγγάρι μια γαλήνη .
ΧΡΙΣΤΊΝΑ ΜΠΟΥΣΟΥΛΈΓΚΑ γ5
Πρόσεχε μην πέσεις …
Περπατώντας στους διαδρόμους του σχολείου μια βροχερή μέρα , θα αντίκριζε κανείς το βρεγμένο πάτωμα . Οι προσεκτικοί θα το περνούσαν με μια επιδέξια σούζα ή θα έκαναν μια ανάλαφρη κίνηση στο πλάι , ώστε να μη λερωθούν με την βρομιά άλλων , διότι συνήθως το νερό στο πάτωμα , συνοδεύεται από λάσπη … Οι απρόσεκτοι πιθανότατα θα γλιστρούσαν λίγο , παλεύοντας να επαναφέρουν την ισορροπία τους και ύστερα θα κοιτούσαν γύρω τους αμήχανα , φοβούμενοι μη τους είδε κανείς ...
Αν κάποιος σταθεί άτυχος και πέσει τότε θα νιώσει ένα δύο βλέμματα να τον καρφώνουν και το πρόσωπο του θα πάρει μάλλον ένα ροδακινί χρώμα , λόγω ντροπής . Λίγοι θα γυρίσουν να ρωτήσουν αν είναι εντάξει , διότι ως γνωστόν , ο καθένας κοιτάει τη δική του δουλειά . Πολλοί θα είναι αυτοί που θα γελάσουν ή θα αγνοήσουν την κατάσταση . Κανείς , όμως , δε θα μπει στον κόπο να πάρει λίγο χαρτί και να καθαρίσει τις λίγες σταγόνες που προκάλεσαν ή πρόκειται να προκαλέσουν ένα ατύχημα . Οι περισσότεροι θα σκεφτούν πως αυτή είναι δουλειά για τις καθαρίστριες οι οποίες καθαρίζουν πάντα τον όποιο « χαμό » αφήνει ο κάθε μαθητής πίσω του . Οι ίδιες , μας προσπερνούν καθημερινά , διακριτικές και αμίλητες . Φυσικά και κουβαλούν πάντα μια γνώμη για εμάς τους μαθητές και τα τερατουργήματά μας τα οποία τις βασανίζουν ! Δεν πρόκειται όμως ποτέ να τις εκφράσουν , υπομονετικές στην δουλειά και στη ζωή τους όπως είναι .
Πολλοί από εμάς τους μαθητές , « χρίζουμε » πια καθημερινά τις τουαλέτες ως στέκι μας , αγνοώντας το γεγονός πως ίσως καταλαμβάνουμε τον χώρο εργασίας τους . Αν αναρωτιόμασταν όμως μια βροχερή μαύρη μέρα τι θα γινόταν αν σκουπίζαμε τελικά εκείνη τη σταγόνα μόνοι μας … τότε και μόνο η σκέψη θα μας έκανε καλύτερους . Αν αποφασίζαμε να το πράξουμε και δε μέναμε στη σκέψη θα κάναμε ένα σημαντικό βήμα ….
Τότε θα ήμασταν εκείνοι οι οποίοι παλεύουμε να συμμαζέψουμε τη ζωή μας … χωρίς να αγνοούμε εκείνη τη μια σταγόνα που οι καθαρίστριες της σχολικής ζωής μας θα σκύψουν και θα καθαρίσουν . Εκείνες βάζουν το χέρι τους στις πληγές μας και τις καθαρίζουν , διότι πληγωμένοι είμαστε κατά βάθος και όχι κακοί , όταν δε σκεφτόμαστε ποιος θα πράξει για εμάς , ποιος θα μαζέψει το χάος που θα αφήσαμε πίσω μας . Ας δώσουμε λοιπόν μια αγκαλιά και λίγη σημασία στις καθαρίστριες του σχολείου και της ζωής μας , διότι δε θέλουν ν ’ αφήσουν ποτέ ούτε σταγόνα να κυλήσει , είτε στο πάτωμα , είτε στο πρόσωπο μας ...
ΧΡΙΣΤΊΝΑ ΜΠΟΥΣΟΥΛΈΓΚΑ γ5
Σταύρος Μπουράνης , Ελαιογραφία
ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΝΕΡΌΝ
31