Νίκος Γκάτσος … O ποιητής των φεγγαριών
Σε έναν κόσμο που τα ιδανικά και οι αξίες κλονίζονται , σε μια εποχή που οι αντιλήψεις και οι απόψεις των ανθρώπων αλλάζουν , σε μία κοινωνία που οι παραδόσεις , τα ήθη και τα έθιμα αμφισβητούνται , φωτεινές προσωπικότητες μάς υπενθυμίζουν ποιοι είμαστε , από πού προερχόμαστε και το όραμα που οφείλουμε να υπηρετούμε . Ξένα όσο και ελληνικά πρόσωπα αναλαμβάνουν επιτυχώς τον ρόλο του προτύπου στις ζωές των ανθρώπων και κυρίως στις δικές μας , των εφήβων . Πρότυπα που χρειαζόμαστε μιας και ακόμα ανακαλύπτουμε τον κόσμο , στοχαζόμαστε για το ποιοι θέλουμε να γίνουμε και ποιους δρόμους θέλουμε να ακολουθήσουμε , έτσι ώστε να καταφέρουμε να χαράξουμε το δικό μας μονοπάτι . Φέτος συμπληρώνονται 30 χρόνια από τον θάνατο του μοναδικού Νίκου Γκάτσου .
Νίκος Γκάτσος , ο άνθρωπος ποιητής , ο άνθρωπος στιχουργός , ο άνθρωπος μεταφραστής ! Ο Γκάτσος , λοιπόν , και το πνεύμα του αποτελούν για εμένα κατευθυντήρια πυξίδα .
Άνθρωπος με αστείρευτη φαντασία την οποία εξέφραζε , ωστόσο , με αυστηρότητα και λιτότητα στα έργα του . Χαρακτηριστική είναι η ποιητική του συλλογή με τον τίτλο « Αμοργός », που έχει χαραχθεί στις καρδιές των Ελλήνων για την ελληνικότητα που « υπηρετεί »· αναφέρει , επίσης , και ο Μάνος Χατζιδάκις , συνθέτης που τη μελοποίησε τα εξής : « η Αμοργός αποτελεί μνημειώδες έργο του νεοελληνικού ποιητικού λόγου , επειδή περιέχει βαθύτατα την ελληνική παράδοση , δεν την « εκμεταλλεύεται », ενώ συγχρόνως περιέχει όλη την ευρωπαϊκή θητεία του Μεσοπολέμου ».
Το ποίημα , όμως , που έχει αγγίξει την δική μου την ψυχή είναι το « Χάρτινο το φεγγαράκι ». Όταν ήμουν παιδί ήταν το νανούρισμα μου από τη μητέρα μου . Ο ύπνος και τα όνειρα με έπαιρναν από το χέρι και με ταξίδευαν σε άλλους κόσμους . Ένα φεγγαράκι χάρτινο πάνω από μια ψεύτικη ακρογιαλιά που … αν πιστεύαμε λιγάκι στη
αγάπη που νιώθουμε για το κάθε τι που μας ηρεμεί και μας γλυκαίνει και μας φέρνει πιο κοντά στους ανθρώπους , σε εσένα , σε μένα , στον εαυτό μας , τότε όντως θα ‘ ταν όλα αληθινά .
Πώς άραγε ένα χάρτινο φεγγαράκι πάνω από μια ψεύτικη ακρογιαλιά έδινε φως στα όνειρά μας και μας έκανε να πιστεύουμε ότι είναι όλα αληθινά ; Κι όμως , το ποίημα αυτό γινόταν και γίνεται « ο φακός » στα όνειρα μας . Ένας φακός που λάμπει από αθωότητα και πίστη , αφοσίωση και αγνότητα , ένας φακός που ακόμα και σήμερα μας δείχνει την ομορφιά της απλότητας σε όλο της το μεγαλείο .
Το ποίημά του , « Στο Σείριο υπάρχουνε παιδιά » δείχνει κάποιες εκφάνσεις της ζωής . Δύο κόσμους , δύο διαφορετικές ζωές …
Το ποίημα παρουσιάζει αρχικά με θεατρική περιγραφή την εποχή της αθωότητας , της ανεμελιάς και της ξεγνοιασιάς , όπου κυριαρχεί η αισιοδοξία και η χαρά . Ύστερα όμως παρουσιάζει τον κόσμο του ρεαλισμού , της αληθινής ζωής , όπου τα παιδιά παλεύουν με τα σκοτάδια , τα παιδιά παλεύουν σαν « ακούραστοι κυνηγοί του ονείρου » για να μετουσιώσουν τα όνειρά τους σε ζωή αληθινή . Τα παιδιά στο Σείριο , όμως , λυγίζουν , δακρύζουν , όταν συνειδητοποιούν πόσο αλλιώτικη είναι η ζωή των παιδιών στη Γη . Τα δάκρυά τους γίνονται το βήμα για να ακουμπήσει η ανέφελη « μικρούλα τους καρδιά » τη ζωή της Γης …
Έτσι το ποίημα αυτό , μας δείχνει πώς συναντιούνται αυτοί οι δύο κόσμοι και το πού βρίσκεται η ομορφιά της αυθεντικής ζωής . Με τα έργα του , λοιπόν , ταξιδεύουμε σε νέους κόσμους , οδηγούμαστε σε μονοπάτια που καταλήγουν στην ίδια την ζωή και ίσως και στους ίδιους μας τους εαυτούς .
Το έργο του Νίκου Γκάτσου νίκησε τη φθορά του χρόνου , και η « ομορφονιά » Αθανασία παραδόθηκε στον ποιητή των φεγγαριών .
ΣΕΜΊΝΑ ΗΛΙΟΠΟΎΛΟΥ β5
ΣΥΝ-ΟΜΙΛΟΎΜΕ ...
115