ανταλλάξουμε την πρώτη μας κουβέντα . Δυστυχώς , την πραγματικότητα αυτή δεν την συνειδητοποίησα και δεν την εκτίμησα τότε .
Ένα χρόνο περίπου αργότερα , χτύπησε η πόρτα στην τάξη μας και μπήκε μέσα . Έκανε μαζί με άλλους καθηγητές μία σύντομη παρουσίαση για τον Επιχειρηματικό Όμιλο της Σχολής , η οποία προφανώς με εντυπωσίασε και με ώθησε να δηλώσω συμμετοχή . Εκεί ξεκίνησε η ουσιαστική μας σχέση , η σχέση αγάπης-μίσους που κράτησε περίπου έναν χρόνο και περιελάμβανε πολλές ιδέες , πολλές συζητήσεις , πολλή δουλειά και εξελίξεις που ίσως να μην έχουν τόση σημασία . Σε τελική ανάλυση , η συγκεκριμένη επιλογή και ο συγκεκριμένος όμιλος για τη δεδομένη χρονιά δεν ήταν επιτυχημένη . Οι λόγοι , αρκετοί . Κι όμως , μέσα στην οργή και τη θλίψη μου , ο μόνος που ενδιαφέρθηκε να με καθησυχάσει , να με παρηγορήσει , να μου δώσει αγάπη χωρίς κανέναν προφανή λόγο , ήταν ο Κωνσταντίνος Τζίκας . Για άλλη μία φορά , δεν το εκτίμησα αυτό . Και ο καιρός πέρασε ...
Φέτος φοίτησα στην πρώτη Λυκείου και ήταν η πρώτη μου χρονιά που τον είχα καθηγητή σε ένα μάθημα που δε με εμπνέει και μάλλον δε θα με εμπνεύσει ποτέ . Και όμως , δε νομίζω να έχω ανυπομονήσει τόσο πολύ να κάνω αρχαία ελληνικά . Η γκρίνια μου για τις πέντε ώρες την εβδομάδα έγινε χαρά . Κάθε μέρα , περίμενα να έρθει το μάθημα . Όχι για το μάθημα , προφανώς . Ο άνθρωπος αυτός ήταν χωρίς καμία υπερβολή ο μέντοράς μου . Με έκρινε όταν έπρεπε και έτσι με έκανε καλύτερο . Με επαινούσε , όταν το άξιζα . Μέσα από τη σταδιοδρομία μας πήρα μαθήματα που θα με ακολουθούν για μία ζωή . Νομίζω πως είναι πραγματικά κρίμα που πολλοί νέοι άνθρωποι δε θα μπορέσουν αν τον γνωρίσουν και να μάθουν από αυτόν τα ίδια πράγματα που έμαθα εγώ .
Όταν έκλεισαν τα σχολεία , μπορώ να πω πως είχα πολλές προσδοκίες για τη δεύτερη , βελτιωμένη και καλύτερη καραντίνα . Δεν περίμενα , όμως , ποτέ ότι η ζωή μου θα γινόταν κομμάτια . Δεν θα μπορούσα να είχα προβλέψει ότι η απώλεια ενός ανθρώπου που δεν ήμασταν ιδιαίτερα κοντά , θα με πλήγωνε τόσο βαθιά . Το πένθος , προφανώς , δεν έχει τελειώσει και ούτε πρόκειται . Ο θάνατος δεν είναι μία πληγή που πρέπει να κλείσει . Είναι μία πληγή που πρέπει να μείνει ανοιχτή , να ματώσει , να πονέσει και τελικά να αφήσει ένα βαθύ σημάδι .
Την άθλια Τρίτη εκείνη άλλαξε η ζωή μου . Ξεκίνησε μία νέα εποχή . Μία εποχή σκοτεινή , μία εποχή θλίψης . Μία εποχή μετάνοιας για τα αντίο που δεν ειπώθηκαν ποτέ . Αντ ’ αυτού , ένα κρύο « Γεια σας », χαμένο μέσα σε 20 φωνές , να τον χαιρετάει μία μέρα , κάποια ώρα , μέχρι να χρειαστεί να πατήσω το κουμπί , για να αλλάξω μάθημα . Ίσως τότε να μην το είχα παραδεχτεί ή να μην το είχα συνειδητοποιήσει , αλλά αν μπορούσα-έστω και για μια στιγμή- να τον δω και να του πω « ευχαριστώ », να του πω για πρώτη και τελευταία φορά ότι τον αγαπάω , θα έφευγε ένα τεράστιο βάρος από εμένα . Το να πρέπει να κάνω Αρχαία με κάποιον άλλο είναι ανέφικτο , ενώ το να πηγαίνω στο σχολείο και να μην είναι πουθενά είναι ένα μαχαίρι στην καρδιά μου .
Και κάπου εδώ τελειώνει η δική μου ιστορία . Θα ήταν τιμή μου και χαρά μου , αν μπορούσα να ακούσω τη δική σας . Όμως , υπάρχει κάτι που εκκρεμεί , κάτι πολύ πιο σημαντικό . Το ρητό που χαρακτηρίζει τη ζωή πολλών ανθρώπων τους τελευταίους μήνες είναι το εξής : « Τα σημάδια μας μάς θυμίζουν ότι το παρελθόν είναι αληθινό ». Και η απώλεια του Κωνσταντίνου Τζίκα μάς θυμίζει ένα παρελθόν . Όμως το παρελθόν αυτό , δεν είναι το παρελθόν του πρωινού της 29ης Δεκεμβρίου . Αυτό το άρθρο , αυτή η συζήτηση , αυτή η ιστορία δεν έχει να κάνει με τον θάνατο . Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο σε όλους τους τσακωμούς για το όνομα του προϊόντος , σε όλες τις τροπικές μετοχές που δεν ήταν τροπικές , σε όλες τις φορές που θα φτιάξουμε γραφείο τύπου για το 15μελές , σε όλες τις σφαλιάρες που έφυγαν στις πλάτες μας , όταν μιλάγαμε στην τάξη , σε όλες τις φορές που του λέγαμε να φοράει κράνος στη μηχανή , σε όλες τις φορές που βάζαμε κάποιο ιστορικό πρόσωπο πάνω σε τζετ σκι . Σε όλες τις φορές που δώσαμε και πήραμε μία αγάπη που δυστυχώς δεν εκφράσαμε ποτέ . Ας είναι , λοιπόν , ο Κωνσταντίνος Τζίκας ένας λόγος να δείχνουμε στους γύρω μας πόσο τους αγαπάμε . Να τους λέμε αντίο σα να είναι η τελευταία φορά . Και , πάνω από όλα , ας μην αφήσουμε το γεγονός ότι έφυγε να επισκιάσει το γεγονός ότι υπήρξε . Γιατί μπορεί να μην είναι εδώ με τον τρόπο που ήταν πριν , αλλά είναι με έναν νέο . Και για εμένα , όπως και για πολλούς , τα μπλε μάτια του δεν έκλεισαν . Για την ακρίβεια , νομίζω πως δε θα κλείσουν ποτέ …
ΒΕΛΙΣΣΆΡΙΟΣ ΒΕΛΙΣΣΑΡΊΟΥ Α4
ΣΥΝ-ΟΜΙΛΟΎΜΕ ...
47