46
ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ
ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ
στον Κώστα Χαράσσει το σκότος και η μέρα αργόσυρτη Όλα στην ίδια ρότα , τακτοποιημένα Σε ψάχνω στον ώμο , στην αφή , στο χαμόγελο που νικούσε το λίγο Σε βρίσκω στο πουθενά , ξεφυλλίζοντας τετράδια της λύπης μου . Κοιτάζω ψηλά , εσύ μου το έμαθες . Αναμένω την αχτίνα από το νεφέλωμα Αναγνωρίζω το ουράνιο σώμα από την ελλειπτική τροχιά του λόγου σου . Είναι η νίκη της ανυπαρξίας σου ή η ήττα της δικής μου ύπαρξης ; Ακροδάχτυλα μουδιασμένα , αδύνατα να μαγκώσουν τη στιγμή , Κάποτε χτυπούσαν ρυθμικά στο γέλιο . Μάτια θαμπά , κοιτάζουν το προβλέψιμο , άλλοτε θαύμαζαν το φως Ένδειξη απάθειας ή του πάθους που τα κούρασε ; Βαδίζω στην ευθεία σου , οδοδείκτες τα γαλάζια μεταξωτά σου μάτια , φυλακτό η ατέρμονη μνήμη , ρητό να αγαπώ πέρα από την ζωή . Μ . Π
Η στολή των Ευζώνων αποτελεί ενσάρκωση της ελληνικής ιστορίας , με τη φουστανέλα και το χαρακτηριστικό κόκκινο γιλέκο να συμβολίζουν τον απελευθερωτικό αγώνα του 1821 , ενώ η χειμερινή ενδυμασία ( ντουλαμάς ) παραπέμπει στους Μακεδονικούς Αγώνες και η θερινή αντίστοιχα στους Βαλκανικούς Πολέμους , τη Μικρασιατική Καταστροφή και τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους . Επιπλέον , κάποιες ημέρες τον χρόνο φοριέται από τους Εύζωνες η κρητική φορεσιά προς τιμήν των αγώνων των νήσων , ενώ στις 19 Μαϊου κάθε έτους , επέτειο μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων , φοριέται κατά την κατάθεση στεφάνων φορεσιά από τον Πόντο . Σε κάθε περίπτωση , είναι μία ενδυμασία παγκοσμίου φήμης με έντονο συμβολισμό .
Το πιο χαρακτηριστικό της παρουσίας των Ευζώνων στο Σύνταγμα , είναι η στάση προσοχής ως ακίνητων φρουρών στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη . Κάθε βήμα , κάθε κίνηση και κάθε βλέμμα έχουν έναν συγκεκριμένο συμβολισμό που σχετίζεται με τη νεότερη ελληνική ιστορία και του αγώνες των Ελλήνων .
Όμως , ο δικός μας ψηλός-άγνωστος δεν είναι και τόσο άγνωστος . Δε θα μπορούσα να επιτρέψω στον εαυτό μου να γράψω ένα άρθρο για τους Εύζωνες χωρίς να αναφερθώ σε εκείνον που νιώθω την ανάγκη να αναφερθώ εδώ και πολύ καιρό . Δε θα μπορούσα να βρω καλύτερη ευκαιρία να σπάσω τη σιωπή μου και δε θα μπορούσα να γράψω φέτος στο περιοδικό χωρίς να μιλήσω για μία απώλεια που άλλαξε την πραγματικότητά μου . Ως Εύζωνας , μεταξύ άλλων , είχε υπηρετήσει ο αγαπημένος σε όλους μας δάσκαλος Κωνσταντίνος Τζίκας .
Παρακάτω ακολουθεί η ιστορία μου , ούτε με διακοσμητικά ούτε με τελειοποιήσεις . Ακριβώς όπως ήταν ...
Ήταν Τρίτη , 29 Δεκεμβρίου . Από το πρωί είχα ξυπνήσει με βαρύ κεφάλι , στα πλαίσια μίας περιόδου που μου αρέσει να αποκαλώ “ χειρότερα Χριστούγεννα της ζωής μου ”. Σε μία δύσκολη περίοδο , καθόμουν στο γραφείο μου και χάζευα στο λάπτοπ μου , περιμένοντας να περάσει η ώρα για να έρθει η ώρα να κοιμηθώ και αργότερα να μπω στον ίδιο φαύλο κύκλο της απελπισίας μου . Το μόνο που ήξερα ήταν ότι είχα τις αισθήσεις μου . Μέσα στη λάσπη μου , καθώς ήμουν και πάταγα με παρανοϊκή συχνότητα refresh στα μηνύματα του instagram , είδα δύο μηνύματα , είδα δέκα λέξεις , είδα τριάντα γράμματα , που έκαναν τον χρόνο να παγώσει . Τα δύο δευτερόλεπτα που ακολούθησαν χάραξαν την ψυχή μου με τέτοιον τρόπο , ώστε να ανοίξει μία πληγή , μία πληγή που -αν κλείσει ποτέ- θα αφήσει ένα τεράστιο σημάδι . Ένα σημάδι που δε θα φύγει ποτέ , ένα σημάδι που θα μου θυμίζει κάθε ένα λεπτό που πέρασα , κάθε στιγμή που θα μπορούσα να είχα ζήσει και το αντίο που δεν είπα και δε θα πω ποτέ στον δάσκαλό μου Κωνσταντίνο . Δε νιώθω άνετα να τον αποκαλώ με το όνομά του . Το σημαντικό , βέβαια , είναι να τον σκεφτόμαστε . Με όποιον τρόπο θέλουμε και νιώθουμε . Χωρίς καθυστερήσεις , λοιπόν , ακολουθεί ο δικός μου τρόπος . Μία ιστορία γλυκανάλατη , που δεν εκτίμησα ποτέ . Τουλάχιστον όσο μπορούσα .
Η πρώτη μου επαφή με τον δάσκαλο και καθηγητή μου ήταν στις αρχές της πρώτης Γυμνασίου . Για να είμαι ειλικρινής , δεν ήταν ακριβώς επαφή . Ως μικρό , φοβισμένο παιδί , που μόλις μπαίνει στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση , είχα το ραντάρ μου ανοιχτό . Έψαχνα και αναζητούσα κόσμο . Όλες οι καινούργιες μου γνωριμίες ήταν αξιοσημείωτες . Βλέποντας όμως τον Κωνσταντίνο Τζίκα , κατά κάποιον τρόπο με κατέβαλε . Χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο . Με γέμιζε δέος αλλά και με ηρεμούσε . Πολύ καιρό μετά , κατάλαβα ότι ο λόγος όντως δεν ήταν συγκεκριμένος . Ήταν ένας συνδυασμός μεγάλων μπλε ματιών , μετριοπάθειας και ηρεμίας , που με μάγεψε από την πρώτη στιγμή . Κάπως έτσι γνωριστήκαμε . Κάπως έτσι χτίστηκε μέσα μου η εικόνα ενός τέλειου ανθρώπου . Ενός ανθρώπου που συμπάθησα , αν όχι λάτρεψα , πριν καν