Το πρώτο τηλέφωνο
Πολλοί ήταν εκείνοι που προσπάθησαν να κατασκευάσουν
ένα μηχάνημα που θα μπορούσε
να μεταβιβάσει τον ήχο διαμέσου του ηλεκτρισμού.
Αυτό το κατάφερε ο Σκωτσέζος φυσικός
Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ το 1876.
Στις 10 Μαρτίου 1876 ο Γκράχαμ Μπελ πέτυχε για
πρώτη φορά τη μετάδοση φωνής με ηλεκτρομαγνητικά
κύματα. Το πρώτο αυτό τηλέφωνο αποτελούσαν
δύο ακουστικά και μια γραμμή από δύο καλώδια
που ένωνε τα ακουστικά. Μετά την εφεύρεση
όμως του μικροφώνου από τον Αμερικανό Ντέιβιντ
Έντουαρντ Χιουζ το 1877, το τηλέφωνο άρχισε να
εξελίσσεται και να χρησιμοποιείται για τη σύνδεση
μακρινών αποστάσεων.
Βέβαια στην πάροδο των χρόνων προέκυψε το
θρίλερ για τη διεκδίκηση της πατρότητας του τηλεφώνου.
Αρχικά ανάμεσα στον
Γκράχαμ Μπελ και τον Ελίσα Γκρέι
και ύστερα με τον Αντόνιο Μέουτσι.
Στις 7 Μαρτίου του ’87, το Αμερικανικό
Γραφείο Ευρεσιτεχνιών κατοχυρώνει
στον Μπελ την πατέντα.
Τρεις ημέρες αργότερα, ο Μπελ
καταφέρνει και θέτει την εφεύρεση
σε λειτουργία, χρησιμοποιώντας,
όμως, σύστημα μετάδοσης
σε νερό, όμοιο με του Γκρέι. Κάπως
έτσι, ξεκίνησε ένας δικαστικός
μαραθώνιος. Ακόμα και σήμερα,
πολλοί κατηγορούν τον Μπελ για
κλοπή της εφεύρεσης από τον Ελίσα
Γκρέι, πλην, όμως, ότι ο Μπελ
πατεντάρισε μια συσκευή που δεν
λειτουργούσε με υγρό. Αργότερα
ανέπτυξε το δικό του ηλεκτρομαγνητικό
μοντέλο, καλύτερης εμβέλειας
και λειτουργικότητας: το
τηλέφωνο, όπως πάνω-κάτω το
ξέρουμε σήμερα.
Τελικά ως εφευρέτης του (λειτουργικού)
τηλεφώνου, κατοχυρώθηκε
ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ το 1877. Όμως
οι τρομακτικές ομοιότητες ανάμεσα στα σχέδια των
δύο ανδρών, προβληματίζουν μέχρι και σήμερα
τους ειδικούς, καθιστώντας αδύνατο να κατανοηθεί
ποιός εφευρέτης επηρέασε ποιον.
Το 1887, κατά τη διάρκεια της κόντρας με τον Ελίσα
Γκρέι, παρουσιάστηκε άλλος ένας διεκδικητής
του τίτλου του πατέρα του τηλεφώνου, ο Ιταλός μετανάστης
Αντόνιο Μέουτσι.
Ο Μέουτσι είχε εφεύρει ένα απλό σύστημα αναμετάδοσης
ήχου, το telettrofono, περί το 1854. Η
εφεύρεση, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, προέβλεπε
την ηλεκτρομαγνητική μετάδοση του σήματος μέσω
πηνίου. Το 1871 κατέθεσε caveat για την εφεύρεσή
του, στο σχέδιο όμως δεν φαίνεται πουθενά η
περιγραφή, ούτε του συστήματος πηνίων, ούτε της
αναμετάδοσης του ηλεκτρομαγνητικού σήματος.
Η εφεύρεση λέγεται πως είχε παρουσιαστεί λεπτομερώς
σε ιταλόφωνη εφημερίδα στη Νέα Υόρκη,
αντίτυπα, όμως, δεν υπάρχουν. Ο Μέουτσι δεν είχε
χρήματα για να αναπτύξει ένα πλήρως λειτουργικό
τηλέφωνο, τροφοδοτούμενο από ρεύμα, όπως και
δεν είχε λεφτά να ανανεώσει την πατέντα του. Ο
δικαστικός αγώνας, ήδη ανέλπιδος, λόγω έλλειψης
στοιχείων υπέρ του Ιταλού εφευρέτη, εγκαταλείφθηκε
λόγω του θανάτου του Μέουτσι.
Χιώτη Ειρήνη
aφιερωμα: επικοινωνια
07