Παγκόσμια Ημέρα
Κινηματογράφου
Αφιέρωμα στον ελληνικό
κινηματογράφο
Αγαπημένη μέρα - θεσμός πλέον στο σχολείο μας!
Το φετινό μας αφιέρωμα ήταν στον ελληνικό κινηματογράφο.
Βραβευμένες ταινίες, διαφορετικές μεταξύ
τους, κάποιες μας καθήλωσαν…
Η Γ’ Λυκείου παρακολούθησε την ταινία Οι Νύφες
του Παντελή Βούλγαρη, μια υπερπαραγωγή
για τα ελληνικά δεδομένα, με τη συμμετοχή του M.
Scorsese.
1922. Ο φωτογράφος Νόρμαν Χάρις και η Νίκη
ταξιδεύουν στο ίδιο καράβι για την Αμερική. Ο
Νόρμαν στην πρώτη θέση, η Νίκη στην τρίτη μαζί
με άλλες 700 νύφες. Όλες κουβαλούν τη φωτογραφία
ενός άγνωστου γαμπρού και το νυφικό τους.
Ο Νόρμαν συγκινείται βλέποντάς τες. Η Νίκη είναι
αυτή που τον εντυπωσιάζει περισσότερο. Σιγά-σιγά
γνωρίζονται και ερωτεύονται. Εκατοντάδες διλήμματα
θα αρχίσουν να ανακύπτουν και η κοπέλα θα
κληθεί να κάνει τις επιλογές της, επιλογές όμως που
θα στιγματίσουν όλη της την πορεία. Το υπερωκεάνιο
«King Alexander» φτάνει στο λιμάνι της Νέας
Υόρκης. Στο κατάστρωμα γράφεται ο επίλογος της
σχέσης Νίκης-Νόρμαν.
Οι Νύφες είναι μια ιστορία για τα δυνατά συναισθήματα,
για τα διλήμματα, για τη συνείδηση, για
την υπεύθυνη στάση, για τα «ναι» και τα «όχι» που
μετράνε στη ζωή. Ένα καράβι γεμάτο μελαγχολικές
γυναίκες ταξιδεύει προς την ελπίδα ενός καλύτερου
αύριο. Τα ζητήματα που θίγονται είναι τεράστιας
σημασίας. Η ηθική μιας εποχής που καταδικάζει τις
γυναίκες, η εκμετάλλευσή τους σ’ όλα τα επίπεδα, ο
έρωτας που μένει μισός εξαιτίας των επιβεβλημένων
«πρέπει» και η καρδιά που ζητά την ελευθερία της
επιλογής και τη δικαίωση.
Για τη Β΄ Λυκείου η Αγέλαστος Πέτρα του Φίλιππου
Κουτσαφτή ήταν απρόσμενα συγκινητική. Μια
περιπλάνηση στην Ελευσίνα, μια γνωριμία με τους
κατοίκους της, ένας φόρος τιμής στην ιερότητά της,
η καταστροφή που έφερε η εκβιομηχάνισή της…Η
αγέλαστος πέτρα είναι ο τόπος που κάθισε η θεά
Δήμητρα για να κλάψει τον χαμό της θυγατέρας της,
Περσεφόνης. Είναι ο τόπος όπου για πρώτη φορά
διαδόθηκε η καλλιέργεια των δημητριακών. Είναι
ο τόπος όπου τελούνταν τα Ελευσίνια Μυστήρια. Ο
σκηνοθέτης κεντρίζει τις ευαισθησίες μας απέναντι
σ’ αυτόν τον αρχαιολογικό χώρο, που η άναρχη βιομηχανική
επέκταση, ως άλλος Πλούτωνας, έθαψε
για μια ακόμη φορά στον μαύρο Άδη την Περσεφόνη
στο πρόσωπο της αρχαίας πόλης.
Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα / κι
έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο / τώρα χωριάτες
παζαρεύουν τα τσιμέντα /και τα πουλιά
πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.
Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες / ευλαβικά
πριν μπουν στο τελεστήριο / τώρα πετάνε τ’
αποτσίγαρα οι τουρίστες / και το καινούργιο παν
να δουν διυλιστήριο.
Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία / κι ήταν ευχή
του κάμπου τα βελάσματα / τώρα καμιόνια κουβαλάν
στα ναυπηγεία / άδεια κορμιά σιδερικά
παιδιά κι ελάσματα.
Κοιμήσου Περσεφόνη / στην αγκαλιά της γης /
στου κόσμου το μπαλκόνι / ποτέ μην ξαναβγείς.
Νίκος Γκάτσος
παγκοσμιεσ ημερεσ
27