Šum Panonskog mora
202
Uvek su slovenski narodi imali problema sa
ideologijama, izgleda da nisu nikad bili talentovani za diplomatiju, već su više služili kao marionete u rukama velikih sila.
Jugoslavija je plesan na starom ordenju i značkama. Jugoslavija su knjige, koje sam gledao u
ratu, spaljivane na svakom koraku. Jugoslavija
ja odricanje svih njenih sedam, danas homogenizovanih teritorijalnih jedinica. Jugoslavija
je razbijen krčag na isto toliko delova. To su
Sedmorica protiv Tebe, Damoklov mač nad glavom Cezarovom i Brutoubijanje lažnih otaca.
Jugoslavija je bordel lažnih muza. Jugoslavija je
jedno veliko istrebljenje. Igra moćnika nad našim
malim životima. Njenog lica nema na bronzanim
statuama kipova, stradalih u uzaludnim ratovima, tih Don Kihota, koji leže odavno dva metra
pod zemljom. Jugoslavija je zabijen nož u leđa
starici koja nosi teret koji prevazilazi njene mogućnosti. Jugoslavija, to su stari domovi kulture što zjape pustinjski prazni, čiji su tavani puni
ptičjeg izmeta. Jugoslavije više nema ni u domovima penzionera gde se igraju šah i domine i oko
kojih lebdi Hamletov duh. Jugoslavija je poraženi
ideal. Koji se ne nalazi više ni u pričama taksi vozača. Ona je partijska značka, kojoj je presudila
inkvizicija devedesetih. Jugoslavija, to je ispaljen
snajperski metak na nedužnog civila iz tih godina. Jugoslavija, to je knjiški moljac koji stanuje u
arhivama bespotrebnih tomova stupidnih knjiga.
Jugoslavija je i Solženjicinov Arhipelag Gulag.
Sedam sekretara SKOJ-a. Lažni ilirizam. Mesto gde
se nalaze vrata danteovskog pakla. I onog pakla iz