#öyküdevambebek
Birkaç ğu n sonra Yiğ it’in bundan haberi olduğ unu o ğ rendim. Bir şey demedim. Ö da demedi. Çu nku
diyecek ğu cu kalmamıştı ve fanzin de batıyordu. İ ki imparatorluk çatışıyordu, fanzin son sayıya ğide-
cekti. Örhun beni aradı:
“Fanzini kapattık.”
“Neden?”
“Anlaşamadık.”
“Tamam.”
“Sağ ol her şey için…”
“Sorun yok.”
“Ne yapacaksın şimdi?”
“Ökula ğideceğ im, sen?”
“Aynen, devam. Ö zele ğeçeceğ im.”
“Ö zel okul piçi olacaksın yani?”
“Ne alaka?”
“Hep o yleydin ğerçi.”
“Neyse. Hadi ğo ru şu ru z. Uzatmayalım, dostuz ha la .”
“Tamam.”
“Go ru şu ru z.”
“Go ru şu ru z.”
Bu iş, bo ylece bitmişti. Hazal, o ğu nden sonra Yiğ it’e ğeri do nmu ştu . Sonuç olarak bir kadın durduğ u
yerde durmazdı. Hiçbir zaman durmadılar ki. Bir ğu n daha o lmemiştim, okula ğitmeye başlayacak-
tım.
Gece erken uyumam ğerekiyordu. Hiç yaşamamış ğibi hissetim kendimi. Kanıt sayılamayacak delille-
rim vardı. Kalbimin atması yaşam belirtilerimi ğo stermiyordu bana kalırsa. Bir kadına belki o zlu so z-
ler so yleyebilirdim ve bu yaşam belirtisi olurdu. Bir şahinin kanatlarının altında ğirer, diyar diyar ğe-
zebilirdim du nyayı. Uzun namlulu silahlar ğo recektim ve apoletimde kaybedişlerim yazacaktı. Askeri
du zendeydi du nya. Nefes bile almıyordum. İ ntihar ettikten sonra hastane morğuna kapatılıyor ğibi-
yim. Belki uzaktasın benden. Yanımdaki kimse konuşmuyor. Ö lu m sırasını bekliyorlar.
Sonuç olarak bu iş de olmamıştı ve ben Hazal’ın bacaklarını du şu ndu m ve elime patladım. U zu lecek
bir şey yok ki, kadınlar ğiderler hep.
6