Kraje nordyckie
„Asowie przestraszyli się, że nigdy nie uda im się związać wilka. Wszechojciec posłał tego, który nazywa się Skírnir, sługę Freja, głęboko do krainy Czarnych Elfów, do karłów i kazał,
by wykonali powróz mianem Gleipnir. Był on stworzony z sześciu rzeczy: odgłosu kociego stąpania, brody kobiety, korzeni skały, ścięgien niedźwiedzia, oddechu ryby i śliny ptaka”.
Fragment mitu o Fenrirze
Na dalekiej Północy wilk był nie mniej groźny niż
w innych częściach Europy. W mitologii nordyckiej znany jako Fenrir, jedno z trójki dzieci trickstera Lokiego i olbrzymki Angerbody, to siejące postrach szatańskie zwierzę, dzikie, bardzo silne i tak ogromne, że podczas ziewania jego szczęka dotyka nieba, a żuchwa – ziemi. Według mitu Fenrir, którego przerażeni bogowie spętali magicznym powrozem, uwolni się podczas końca świata,
w dzień ragnarök (zmierzchu bogów), pożre Słońce i Odyna i podejmie próbę zaburzenia kosmicznego porządku. Zostanie jednak ostatecznie pokonany
i zabity przez swojego syna, Widara.
W mitologii krajów Północy wilk symbolizuje zło oraz chaos spowodowany nieprzestrzeganiem odwiecznych praw natury. Niemniej przypisuje
mu się także rolę strażnika Asgårdu – siedziby Odyna. Nordydzi uważali bowiem, że wilk ma moc, która sprawia, że jest on niezrównany w walce
i odporny na rany, nie odczuwa strachu i nie zna litości. Z tego powodu wierzono, że duchy wilków
(i niedźwiedzi) wnikają w wojowników, zapewniając im siłę i sukces na polu walki.
16
Fenrir, fot. Wikimedia Commons