W krajach Azji Wschodniej wilka postrzega się zupełnie inaczej niż w Europie
czy Afryce – jest to zwierzę zdecydowanie pozytywne i przyjazne człowiekowi.
W mitach chińskich i mongolskich spotykamy się z postacią „niebiańskiego wilka”. Mongołowie, z natury samowystarczalni, ceniący nieskrępowaną wolność
i swobodę, wierzyli, że jest on protoplastą ich narodu.
W mitologii chińskiej wilk był strażnikiem Niebiańskiego Pałacu. Chińczycy wyróżniali także mniej sympatyczną postać „wielkiego wilka”, który połykał Słońce – w ten sposób tłumaczyli sobie przyczynę zaćmienia tej kuli gazowej. Gdy „wielki wilk” ją pożerał, ludność strzelała do niego z łuku i biła w bębny,
by przepędzić bestię i uratować Słońce.
Z kolei w shintō, tradycyjnej religii japońskiej, wilk jest postrzegany jako pomocny ludziom strażnik gór – z tego względu wilcze nazwy nadaje się
górskim miejscowościom. O tym, że wilki to zwierzęta życzliwe, mówi też jedna
z japońskich legend, według której wyjące drapieżniki ostrzegły przed powodzią wieśniaków z Hongu w 1889 r. Japończycy traktują wilka jako sprzymierzeńca również dlatego, że tępi on jelenie i dziki, odpowiedzialne za niszczenie upraw. Mieszkańcy Kraju Kwitnącej Wiśni wierzyli ponadto, że kto zabije wilka, sprowadza na siebie zemstę duchów i wielkie nieszczęście. Aby zyskać przychylność zwierzęcia, składali mu w darze symboliczną potrawę sekihan, tradycyjnie serwowaną przy okazji radosnych wydarzeń, takich jak narodziny
czy ślub.
29
Chiny, Mongolia, Japonia