27
Arabowie
i islam
W kulturze arabskiej spotykamy się z pojęciem dżinna – niewidzialnego, nadnaturalnie potężnego ducha lub demona, który może przybierać dowolne postaci: ludzkie albo zwierzęce, dobre albo złe. Jedną z tych postaci jest wilk, utożsamiany przez Arabów – w czasach przedmuzułmańskich, jak również po pojawieniu się proroka Mahometa –
z siłami zła i szatanem. Miało to wiele odniesień
do świata realnego: w krajach arabskich wilki preferowały samotny tryb życia bądź żyły
w znacznie mniejszych niż w Europie grupach stadnych (ok. 3–4 osobników), zamieszkiwały ponure, odludne miejsca, ruiny, często też żerowały na cmentarzach, co nie przysporzyło im sympatii. Wręcz przeciwnie, wilki uważano za zwierzęta okrutne i skłonne do zdrady.
Nie inaczej niż w pozostałych częściach świata,
w krajach arabskich – przed nastaniem islamu
i później – oddawano się obrzędom magicznym
i czarom (sihr), podczas których wykorzystywano wilcze atrybuty mocy. Szczególną wagę przywiązywano do kłów – umieszczano je między wersetami Koranu bądź owijano w czerwoną skórę
i noszono na szyi.
Wilk był symbolem i bogiem egipskiego miasta Lykopolis.
Fot. Pixabay