Wilczyca kapitolińska – brązowa rzeźba etruska z V w. p.n.e., przedstawiająca wilczycę karmiącą bliźnięta: Romulusa i Remusa – uważana jest za symbol Rzymu.
15
W starożytnym Rzymie, podobnie jak w Grecji,
wilk był poświęcony bogu wojny Marsowi (rzymski odpowiednik Aresa) – wierzono, że jego pojawienie się przed bitwą zwiastuje pomyślność w walce.
Wilk był także, obok konia, lwa, orła, dzika
i Minotaura, symbolem rzymskich legionów. Również członkowie cesarskiej straży przybocznej, tzw. gwardii pretoriańskiej, nosili hełmy ze znakiem wilka i okrywali się jego skórami dla podkreślenia swojej bezkompromisowości.
Najbardziej znanym argumentem przemawiającym za silnym związkiem tego zwierzęcia i kraju jest jednak legenda o założeniu Rzymu. Według niej bracia bliźniacy Remus i Romulus (dzieci westalki Rei Sylwii i boga wojny Marsa), prawowici następcy tronu miasta Alba Longa, tuż po narodzinach zostali
z niego wypędzeni przez żądnego władzy Amuliusa i spuszczeni w wiklinowym koszu do Tybru,
a więc skazani na pewną śmierć. Szczęśliwie kosz przybił do brzegu, gdzie dziećmi zaopiekowała się wilczyca. Stamtąd chłopcy trafili do domu pasterza Faustulusa, a gdy dorośli, zabili Amuliusa
i przywrócili tron swojemu dziadkowi Numitorowi, sami zaś, w miejscu, w którym znalazł ich pasterz, postanowili założyć miasto Rzym. Legenda ta dała początek Luperkaliom, dawnemu rzymskiemu świętu religijnemu, obchodzonemu 14 i 15 lutego
i poświęconemu Luperkusowi – był to pasterski bóg plemion italskich, chroniący przed drapieżnymi zwierzętami, w szczególności wilkami.
Rzym
Fot. Wikimedia Commons