Veertig jaar vooruit
68
Na een paar energieloze jaren treedt nu langzaam het
herstel in. Met een enorme wilskracht heeft hij onlangs zijn
studie Bedrijfskundige Informatica afgerond, maar zijn wisselende inzetbaarheid maakt hem op dit moment kwetsbaar
op de arbeidsmarkt. Hij zal zich met al zijn energie storten
op zijn verdere revalidatie, maar dat zal zeker zijn tijd nemen.
Maar voor een eigen bedrijfje hoeft zijn wisselende inzetbaar
natuurlijk geen belemmering te zijn. Je bent immers eigen baas.
Bovendien: is het eigenlijk niet een heel spannend idee als
vader en zoon hun kwaliteiten zouden kunnen samenvoegen?
En zo verschenen onder de noemer Nouwens & zoon de
post-its op de glazen schuifdeur. Elke dag kwamen er wel
weer een paar bij. Wat kunnen we? Wat willen we? Wat
hebben we nodig?
In de aanloop naar het definitieve afscheid bij Prisma
is het vooralsnog vooral de verbeelding die met de roze
papiertjes aan de slag is. Peter heeft zijn handen nog vol
aan zijn werk, zijn zoon moet nog wel de laatste puntjes op
de i van zijn studie zetten. Maar als Prisma echt verleden tijd
wordt, zou het zomaar kunnen dat het bedrijfje realiteit
wordt. Want als een Nouwens ergens zijn zinnen op heeft
gezet dan is de kans dat het iets wordt bepaald niet denkbeeldig. Laat staan als twee Nouwensen dat doen.
Er bestaat een hardnekkig beeld van mensen die in het zicht
van het einde van hun loopbaan bij hun werkgever opstappen.
Dat zijn – zo is dan het snelle oordeel – mensen die stoppen
met werken en het rustiger aan gaan doen. Dat is ook hoe
mensen reageren als ze vernemen dat Peter Nouwens bij
Prisma stopt, vertelt Joke Nouwens. ‘Ik moet dan altijd lachen.
Ik zeg dan altijd: “Ja, Peter stopt met werken bij Prisma,
maar ik vrees dat hij het nog enorm druk gaat krijgen.”’
Zo is het precies. Peter Nouwens stopt met werken bij
Prisma om eindelijk die dingen te doen die hij altijd al had
willen doen, maar waar hij nooit of slechts mondjesmaat
aan toe kwam. Hij stort zich vol overgave op zijn promotieonderzoek. Hij gaat schrijven, onder meer een tweemaandelijkse column in het vakblad Markant. Hij wordt toezichthouder bij meerdere organisaties. Hij gaat vast en zeker iets
met zijn zoon ondernemen, het eigen ondernemerschap
heeft hem altijd aangetrokken. Naast zijn bed en op zijn
werktafel ligt een forse stapel boeken te wachten om gelezen
te worden. In het vooruitzicht dat er tijd voor zou komen zijn
ze de afgelopen maanden op de stapel beland, die inmiddels
fors is gegroeid. En dan hebben we het maar niet over zijn
voornemen om meer te sporten, meer met kunst en cultuur te
gaan doen, ja misschien zelfs wel zelf iets met schilderen te
doen. Zo gaat het maar door.
“Ja, Peter stopt met
werken bij Prisma, maar
ik vrees dat hij het nog
enorm druk gaat krijgen.”