Veertig jaar vooruit
42
toe ekend aan instellingen die daaraan voorafgaand aan een
g
landelijk experiment hadden meegedaan. Daar hoorde Prisma –
verzeild als ze was in het fusieproces – niet bij, terwijl ze wel
een groot aantal van deze cliënten in haar bestand had. De
rechter moest zich, zo oordeelde Prisma, dan maar uitspreken
over de vraag dat mensen in gelijke omstandigheden kennelijk
ongelijk behandeld mochten worden.
Peter Nouwens: ‘Bij die rechtszittingen ben ik regelmatig
heel blij geweest dat ik orthopedagoog was. Want dan vertelde
ik het verhaal van Jolanda Venema, en het verhaal van onze
cliënten. Waar ze vandaan kwamen, wat hun aandoeningen
waren, hoe we daar zorg omheen organiseerden en wat de
risico’s waren als we daarmee moesten ophouden. Dat ze dan
in dezelfde situatie kwamen als Jolanda Venema. Terwijl dat
dus voorkomen kon worden.’
Twee keer verloor Prima haar rechtszaak, en uiteindelijk
belandde de kwestie bij het College van Beroep van de Raad
van State. En daar bleek dat de overheid geen helder verdelingsbeleid had vastgesteld. Er was geen goede juridische
grondslag op basis waarvan duidelijk was waar je aan moest
voldoen om in aanmerking te komen voor dat geld. Dat kon
dus niet, aldus de Raad van State. En daarmee ging de sluis
open. Niet alleen voor Prisma, die de extra financiering goed
kon gebruiken, maar alle instellingen die meenden complexe
en ingewikkelde cliënten te hebben declareerden nu bij het
zorgkantoor. Binnen de kortste keren kwamen deze meerzorgaanspraken uit op een bedrag dat opliep tot zo’n 200 miljoen
per jaar. Peter Nouwens nu: ‘We deden het uit volle over-
t ZY