WILK KULTURALNY | STYCZEŃ 2021 | WYZWANIE FILMOWE | 54
Ograniczona jedynie do krzeseł scenografia dobitnie sugeruje mocno ograniczony budżet , a sam obraz ciężko nazwać filmem , bo bliżej mu do spektaklu teatru telewizji , w którym nie tylko zabrakło scenografii , ale także pomysłu na przedstawienie . Jest to jedyny zachowany zapis grupy teatralnej działającej wokół Fassbindera i w całym minimalizmie , także aktorskim – kiedy bowiem któraś z postaci nie jest istotna dla fabuły , lub nie mówi zastyga na wzór manekina . Pozy aktorów , którzy akurat ze sobą rozmawiają także są dość oszczędne , statyczne , a czasami – choć to już raczej kwestia kopii – wręcz nie wiadomo kto mówi , gdyż wypowiadane dość monotonie kwestie nie dają się praktycznie przypisać do nikogo z widzianych na ekranie osób .
Minimalizm został także podkreślony jednością miejsca , czasu i akcji – wszystko , a mianowicie trzy akty sztuki rozgrywają się we wnętrzu kawiarni podczas jednego z karnawałowych wieczorów . Bohaterowie rozprawiają o miłości , swoich problemach finansowych , grają w karty ( czego oczywiście nie widzimy ) i piją duże ilości kawy ( czego również nie widzimy ). Wszystko jest tutaj mocno umowne , nawet emocje i relacje bohaterów .