WILK KULTURALNY | STYCZEŃ 2021 | BONDER | 47
Ponownie jest tajemniczo , nieco niepokojąco , staromodnie , ale i niezwykle uroczo . Po nim pojawia się „ Old Berlin House - Mata Hari School for Spies ” łączący w sobie niemiecki ekspresjonizm , który został w filmie przepysznie sparodiowany . Fragmenty te mają w sobie coś z horrorów w rodzaju „ Gabinet Doktora Caligari ” do którego nawiązywano , ale i fajnie rozwijają się one w marszowe wojskowe i jazzujące tempa . Zgrabne i pomysłowe . W króciutkim niespełna minutowym „ Bond Arrival in France ” ponownie wraca motyw przewodni filmu , a następnie w równie króciutkim „ Vesper in the Shower ” przywołuje się drugi motyw wyjęty z piosenki „ The Look of Love ”. Sympatyczne . Również niespełna minutę trwa „ Le Chiffre ' s Magic Act ”, który brzmi równie absurdalnie , co scena z Orsonem Wellsem czarującym w kasynie przy grze bakarata podkreślone przez psychodeliczne wykorzystanie thereminu i tylko szkoda , że jest to zaledwie fragment mający na celu zrobienie atmosfery , a nie pełne wykorzystanie potencjału tego niezwykłego instrumentu .
„ Vesper ' s Kidnapping ” zaczyna się ponownie od powtórzenia romantycznego motywu z piosenki , z nieznacznym dramatycznym przyspieszeniem w środku i spokojnym wyciszeniem . Szybki przeskok do „ End of Torture Sequence ”, który z kolei trwa niespełna trzydzieści sekund i zawierający powtórzenie głównego motywu przewodniego filmu . Po nim pojawia się „ Fight in Casino Manager ' s Office - Dr . Noah ' s Headquarters - The LSD Room ” z bogatą grą orkiestry i sekcji dętej , ponownie balansującej między jazzem a cyrkiem , bawiąc się znów orientalizmami i niepokojącą atmosferą .