WILK KULTURALNY | STYCZEŃ 2021 | INTERKONTEKST | 18
9 . White EP ( Biały )
Ostatnia epka o kolorze białym wraca bezpośrednio do gitarowego i alternatywnego brzmienia , choć nie do ostrego czy szybkiego grania . W otwierającym epkę „ Home ” jest lirycznie , dość spokojnie , ale i blisko klimatów z regularnych płyt grupy . Jest tu też dość zwyczajnie , choć wcale nie znaczy , że słabo . W kolejnym , zatytułowanym „ Fall and Flee ” również kontynuuje nieco spokojniejsze i bardziej liryczne momenty , ale potrafi poruszyć nie tylko łagodniejszym brzmieniem , ale także nieco szybszym bliskim shoegaze ' owi rozbudowaniom . Tak zwane pop rockowe grupy mogłyby się moim zdaniem od The Dear Hunter uczyć jak tworzyć interesujące i niesztampowe radiowe numery . Przedostatnim na białej epce , jak również na „ The Color Spectrum ” jest „ No God ”. Cudnie zaczynający się od przejmującego głosu Crescenza i pianina , ponownie przywołując nieco skojarzenia z twórczością Sheerana , choć rozbudowanie utworu jest dużo ciekawsze i bogatsze . Lekkość pięknie łączy się tu z bólem , a rozbudowania dodają mu autentyzmu i emocji , wreszcie ponownie sprawiają , że to niezwykle udany utwór o radiowym zacięciu . Kończymy „ Lost But Not All Gone ” w przepiękny sposób kontynuującym klimaty poprzednika , ale też rozwijając go o nieco szybsze , ostrzejsze i ponownie bardziej art rockowe brzmienia . Fantastyczny to , bardzo bogaty utwór , będący taką trochę kwintesencją stylu The Dear Hunter i jakby podsumowaniem całego projektu .