WILK KULTURALNY|NUMER 7| KWIECIEŃ 2020|SYLWETKA|STRONA 12
roku, po śmierci gitarzysty Level 42 Alana
Murphy'ego w 1989 roku Holdsworth został
zatrudniony przez zespół do grania
gościnnie podczas koncertów w londyński
Hammersmith Odeon. Spotkał się tam
byłym członkiem I.O.U. Garym
Husbandem, który był wówczas perkusistą
Level 42, a wszystkie te okoliczności
doprowadziły do tego, że Holdsworth
dołożył swoją gitarę w pięć utworów do
albumu grupy z 1991 roku,
zatytułowanego „Guaranteed”. Holdsworth
zagrał również na pierwszych dwóch
albumach studyjnych Chada Wackermana
- „Forty Reasons” z 1991 roku i „The View” z
1993 roku.
Pierwszym solowym albumem
Holdswortha tej dekady była „Wardenclyffe
Tower” z 1992 roku w której nadal pojawiał
się SynthAxe, ale muzyk wykazywał na niej
również swoje zainteresowanie
nowatorskimi gitarami barytonowymi
zbudowanymi przez lutnika Billa DeLapa.
Wraz z wydaniem „Hard Hat Area” w 1994
roku zespół koncertowy Holdswortha
przez kolejne dwa lata składał się z Steve'a
Hunta, Husbanda i basisty Skúliego
Sverrissona. 1996 rok zaowocował
współpracą z braćmi Andersem i Jensem
Johanssonami, z którymi wydał album
„Heavy Machinery” z bardziej surowymi
utworami Holdsworth niż zwykle. W
tym samym roku po raz kolejny
dołączył do niego Gordon Beck w
None Too Soon, który obejmował
interpretacje niektórych ulubionych
standardów jazzowych Holdswortha.
Kolejna dekada rozpoczęła się dla
gitarzysty pozytywnie wraz z
wydaniem „The Sixteen Men of
Tain” w 2000 roku, ale okazało się, że
jest to ostatni album Holdswortha
nagrany w The Brewery.
Króko potem wydał dwa oficjalne
albumy koncertowe „All Night Wrong”
i „Then!” które zostały wydane kolejno
w 2002 i 2003 roku, wraz z
podwójnym albumem kompi-
lacyjnym „The Best of Allan
Holdsworth: Against the Clock”,
który miał swoją premierę w 2005
roku.Jego jedenasty album
studyjny „Flat Tire: Music for Non-
Existent Movie” został tymczasem
wydany w 2001 roku.