WILK KULTURALNY|NUMER 7| KWIECIEŃ 2020|SYLWETKA|STRONA 10
Pierwszą znaczącą współpracą
Holdswortha była ta z pianistą jazzowym
Gordonem Beckiem przy jego albumie
„Sunbird” w 1979 roku. Ich pierwsze
wspólne wydawnictwo „The Things You
See” nastąpiła już rok później, w 1980
roku. Wkrótce potem Holdsworth
dołączył do perkusisty Gary'ego Husbanda
i basisty Paula Carmichaela, które stało się
znane jako False Alarm. Wówczas po raz
pierwszy Allan Holdsworth występowął
także jako lider zespołu, a po przyjęciu
byłego piosenkarza Tempest Paula
Williamsa zespół został przemia- nowany
na I.O.U. Ich debiutancki album
zatytułowany został wydany niezależnie
w 1982 roku, a trzy lata później wydany
ponownie przez Enigma Records.
Natychmiast po wydaniu pierwszego
albumu I.O.U. gitarzysta Eddie Van Halen
zwrócił uwagę Holdswortha na dyrektora
wykonawczego Warner Bros. Records Mo
Ostina. Van Halen wcześniej
entuzjastycznie wypowiadał się o
Holdsworthaiew magazynie Guitar Player
z 1980 roku: „Ten facet jest zły! Jest po
prostu fantastyczny; kocham go”. Ponadto
w wywiadzie dla magazynu Guitar World
z 1981 roku powiedział: „Dla mnie Allan
Holdsworth jest numerem jeden”.
Zaowocowało to wydaniem
przez Warner Bros. Epki „Road
Games” w 1983 roku. Został
wyprodukowany przez długoletniego
producenta wykonawczego Van
Halen
Teda Templemana i otrzymał
nominację do nagrody Best Rock
Instrumental Performance podczas
rozdania nagród Grammy w 1984
roku. Holdsworth jednakże nie lubił
płyty ze względu na twórcze
różnice z Templemanem. Wokalistą
na krążku był Jack Bruce znany
z Cream z którym Holdsworth grał
wcześniej, razem z Billy Cobhamem,
Didierem Lockwoodem i Davidem
Sanciousem pod nazwą A
Gathering of Minds w Montreux w
1982 roku. Późniejsze wcielenie
I.O.U. składało się z Paula Williamsa,
perkusisty Chada Wackermana
(który razem z Husbandem stał się
stałym członkiem zespołu
Holdswortha na następne trzy
dekady) i basistą Jeffem Berlinem.