Głosi ona, że około dwudziestosześcioletni mężczyzna miał grać
na zabawie na jednej z plantacji i podrywać czarnoskórą kobietę, a
następnie został na miejscu przez kilka dni. Według gospodarza
plantacji miał on umrzeć na syfilis i został pochowany w
nieznanym biografom muzyka miejscu. Tu także pojawia się
wiele niedomówień i spekulacji, niektórzy twierdzą, że Johnsona
pochowano przy kościele baptystów Mount Zion niedaleko
Greenwood.
W 1990 roku wydano pełną kolekcję muzyki Johnsona , a
przynajmniej tak było do 8 maja 2011 roku, gdy Sony w setną
rocznicę urodzin muzyka wydała dwu płytowe wydawnictwo
zawierające wszystkie zachowane utwory, w tym także ich wersje
alternatywne, z delikatnie poprawioną jakością dźwięku. Johnsona
wymienia się obecnie jednym tchem obok twórców rock'n'rolla i
rocka, które wszak ewoluowały z bluesa. Cztery utwory „Sweet
Home Chicago” (1936), „Cross Road Blues” (1936), „Hellhound
On My Trai” (1937) oraz „Love In Vain” (1937) zostały napisane
piętnaście lat przed eksplozją rockowego grania, ale badacze
podkreślają, że już wtedy zdradzały one kierunek w jakim pójdzie
blues i zaznaczają, że Johnson wyprzedzał swoją epokę. O
wpływie Diabła z Mississippi wielokrotnie wypowiadali się także
najsłynniejsi twórcy bluesowo-rockowej rewolucji lat 60, tacy jak
The Rolling Stones, Eric Clapton, Bob Dylan czy Robert Plant z
Led Zeppelin.
10