WILK KULTURALNY|NUMER 4| LIPIEC 2019| BONDER| STRONA 58
muszą zmienić serię, by nadal była
interesująca dla widzów, a w chwili premiery
opinie o „Moonrakerze” były bardzo różne,
przede wszystkim jednak mieszane i
krytyczne. Widzom i krytykom nie podobało
się, podobnie jak Moore’owi, przedobrzenie i
co ciekawe – finał w kosmosie, który pasował
do epoki w której film powstał, ale średnio
do postaci (dotyczy to także ukłonu w
keirunku spaghetti westernów kiedy Moore
jedzie na koniu w charakterystycznym
poncho). Po latach okazuje się z kolei, że jest
to najbardziej komediowa odsłona serii,
choć może nie aż tak kontrowersyjna jak
znacznie późniejsze „Śmierć nadejdzie jutro”
z Brosnanem.
Przyjrzyjmy się z kolei muzyce do
„Moonrakera”, którą wówczas napisał
nadworny kompozytor serii, czyli John Barry.
Zaczynamy od utworu tytułowego, który
zaśpiewała po raz trzeci Shirley Bassey i nie
ma co ukrywać, że to nadal jeden z
najlepszych utworów otwierających kolejny
film o przygodach Jamesa Bonda. Po latach
nadal potrafi wywołać ciarki na plecach i
uśmiech na twarzy, zawsze kojarząc się z
Bondem i Moorem. Dalej, na soundtracku
niestety nie pojawiają się w takim układzie
jak przebiega historia przedstawiona w
filmie, ale za to po Bassey wita nas
znakomity motyw przewodni zawarty w
numerze „Space Lazer Battle”. O ile dziś,
sceny podczas tej walki nie robią już takiego
wrażenia, to muzyka przepełniona jest
wielkością, smutkiem i pełna
charakterystycznych linii, które ponownie
kojarzą się tylko z Bondem. Genialny numer,
który później został fantastycznie
przerobiony i rozszerzony przez Davida
Arnolda. Nieco mniej zaskakujący jest
bardzo sympatyczny, choć jednocześnie
bardzo zwykły „Miss Goodhead Meets Bond”,
który kojarzy się ze starymi filmami. Nadal
jednak jest wspaniale. Po nim wpada „Cable
Car And Snake Fight”, który sam w sobie nie
jest zły, ale potrafi zdenerwować
przetwarzaniem motywów, które Barry
napisał jeszcze dla Bonda z czasów Seana
Connery’ego, a które pod koniec lat 70tych
brzmiały już archaicznie i nieciekawie.
Równie nieciekawy wydać się może poza
obrazem numer „Bond Lured To Pyramid”,
choć zaraz po nim pojawia się
rekompensujący te wrażenia genialny i
mroczny marsz połączony ze skromnym
walcem, czyli „Flight In Space”, który także
David Arnold wykorzysta później w swojej
przeróbce z albumu „Shaken Not Stirred”,
którym dał się poznać producentom, a do
tego rekomendowany został przez samego
Barry’ego. Po nim numer z wcześniejszego
fragmentu filmu, czyli „Bond Arrives In Rio
And Boat Chase”. Choć tytuł odnosi się do
dwóch kwestii, to jego długość pozostawia
wiele do życzenia – dwie minuty i trzydzieści
dziewięć sekund. Sam w sobie jest to bardzo
miły i lekki numer wprowadzający naszego
ulubionego agenta w nową lokację, których
w tym filmie nie brakuje, by po chwili szybko
zerwać się do sceny pościgu, która znów
powiela to, co osobiście uważam za
najgorsze w muzyce Barry’ego, czyli motyw,
który natrętnie dominował w filmach
Connery’ego.